Wat deze band de moeite waard maakt, is de sterke nadruk op detail en arrangement. Geen enkel nummer kent een voorspelbare structuur. Ze kennen diverse technisch georinteerde passages, maar de band vervalt nergens tot instrumentmasturbatie en komt zeker niet arrogant over. De band hanteert een bepaalde formule, waar zelden van afgeweken wordt. De momenten waarop Serpentia te betrappen valt op het spelen van brute, snelle stukken met als enige doel bruut en snel te spelen, zijn op een hand te tellen, en zelfs deze stukken vallen als een puzzelstukje op de juiste plek in het complexe, zorgvuldig uitgewerkte geheel.
Naast de standaardinstrumenten (met een vrij grote rol voor de basgitarist) komen er af en toe lichte, onopmerkelijke synths voorbij. Vocalen manifesteren zichzelf in de vorm van grunts, afgewisseld met wat meer krijs-gerichte zang.
Dit is allemaal wel leuk en aardig, maar deze plaat kent ook een zwak aspect, en dat is dat de muziek door het bijna totale ontbreken van brutaliteit wel erg braaf klinkt voor een death metal plaat. Ook de heldere, nette productie draagt hier aan bij. Voor veel lieden zal dit album te weinig 'bite' hebben, en "Dark Fields of Pain" is dus in de eerste plaats een death metal album voor liefhebbers van de zorgvuldig geconstrueerde arrangementen van progressieve en melodieuze bands als Carcariass, Nocturnus en Pestilence. Oh, overigens erg stompzinnig en slordig is een zekere fade-out van een gesproken sample aan het eind van het album, wat op het laatste moment nog even een zuur smaakje in de mond overlaat.
"Dark Fields of Pain" is een aardig album, die liefhebbers van bovengenoemde bands maar eens een kans moeten geven. Echt baanbrekend en origineel is Serpentia niet, maar de kwaliteit van de songs is hoog genoeg om een positieve waardering te verdienen.
Tracklist:
1. The Worst Enemy
2. Consciousness of the Beyond
3. Waiting For Wings
4. Hospice of Hope
5. Charity of Death
6. Extraterrasial Mother
7. Dark Fields of Pain
8. Neverending Questions
9. Place Where Souls Are Dying
