Hoewel er een groeiende behoefte is aan een terugkeer naar old school metal, worden er ook steeds meer genrevreemde elementen toegevoegd aan het toch al brede muzikale vocabulaire van de gemiddelde metalband. Uiteraard slaagt niet elke band erin om dit tot een succesvol geheel te smeden, maar experimenten zijn een welkome afwisseling tussen de massa's middelmatige platen die willens en wetens op de markt gebracht worden. Toch belanden veel van deze bands al gauw in de vergetelheid. Er zijn echter uitzonderingen. Met name bands die hun instrumenten tot in de puntjes beheersen, leveren vaak briljante muziek af en kunnen soms zelfs het begin van een compleet nieuw genre zijn: Apocalyptica, Shining (Zweedse variant), Tr, Fantmas, Finntroll en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In dit rijtje hoort Blood On The Dancefloor in ieder geval niet thuis. De artiesten van deze band zouden zich werkelijk de ogen uit de kop moeten schamen met deze muziek. Dit duo maakt zichzelf belachelijk met teeny, over-de-topclichs; een MTV-gehalte waar zelfs mijn twaalfjarige buurmeisje kotsmisselijk van wordt. Mijn god! Net als je denkt dat je alles gehad hebt. Goed is fout en fout is goed, ik weet het. Maar echt fout is verdomme ook echt fout! Wat een ellende is dit.
De plaat bestaat uit vijftien totaal belachelijke baggertracks die meer een samenraapsel lijken van alles wat de band blijkbaar tof acht. 'Samenhang' lijkt niet in hun woordenboek voor te komen. Zo heb ik het ene moment het idee dat ik naar een elektronische uitspatting van Whitney Houston on coke zit te luisteren en vervolgens naar een slap aftreksel van iets wat op Slipknot lijkt. Om de evilness te waarborgen moet er natuurlijk wat Marilyn Manson in verwerkt worden en als je hier dan nog wat willekeurige, inwisselbare cheesy teeny popartiesten bij verzint heb je een idee welke troep dit gezelschap te berde denkt te moeten brengen.
En dan heb ik het nog niet eens over de productie gehad. Want vooruit, dit scoort gewoon onder Amerikaanse verwende beugelbekkies, maar kom op! Zorg dan in ieder geval dat het klinkt als een klok en staat als een huis. De overwegend dance-gerienteerde plaat is echter matig in elkaar geklust. Toegegeven dat het ene nummer wat beter (of moet ik zeggen minder slecht) klinkt dan het andere, kan van vakmanschap toch niet gesproken worden. Ik ben zo teleurgesteld in het duo dat deze band vormt, dat een flauwe grap over de bandnaam of albumtitel er niet eens van af kan.
Ik kan me voorstellen dat u nu wel nieuwsgierig bent geworden naar deze plaat en eigenlijk wel wilt gaan luisteren. DOE HET NIET! Dit is met gemak het slechtste wat dit jaar op de burelen van metalfan verscheen. En het gaat linea recta de prullenbak weer in. Mocht u uw nieuwsgierigheid toch niet kunnen bedwingen, ik heb u gewaarschuwd.
Tracklist:
1. I Refuse To Sink
2. Unchained
3. Bad Blood
4. Always And Forever
5. Fake Is The New Trend
6. Damaged
7. Bohemyth
8. Divided We Fall
9. Crucified By Your Lies
10. Something Grimm
11. Redeemer
12. Mourning Star
13. Everyone Dies Alone
14. Sick Sad World (bonustrack)
15. Revenge Will Have Its Day (bonustrack)
