Ik ben bang van niet. Voor wie wil weten hoe zijn albums klinken: neem een mengeling van Stratovarius en de oude Helloween, de koortjes en keyboardmuurtjes van Robby Valentine, plus het gegeven dat men pleegt, in de vierde en vijfde versnelling te spelen dan dan weet je wat je kunt verwachten. Gitarist/zanger/mastermind Tommy Johansson is geen talenwonder, getuige de uitspraak van het Engels waar een enorm accent aan hangt. Daarbuiten heeft de goede man weliswaar een aardig, hier en daar geforceerd bereik, maar heel erg prettig is zijn zang niet, zodat de focus tijdens het luisteren al snel naar de melodielijnen gaat. ook daar weet ReinXeed me niet te verrassen. Simpele constructies met zanglijnen die vaak de algehele melodielijn volgen zorgen hooguit voor wat spasmen in de lachspier.
Waar ik wl blij van wordt is het gitaarspel want dat is bij vlagen grandioos. Maar ja, als dat het enige is dat moet zorgen voor de boeiende factor dan is dat wel heel erg mager. Nee, voor mij is het dertien-in-een-dozijn wel heel erg melodic power metal, met veel onnodig gebruik van de dubbele bassdrum. De productie is erg clean maar het lijkt net alsof de zang er niet alleen later maar ook niet geweldig is ingemixt. Deze muziek leent zich meer als soundtrack voor een fantasy-film dan dat het luistermuziek is. Mierzoete metal, hoog commercieel gehalte, kortom geen hoogvlieger.
Tracklist:
1. Distant Horizon
2. Into The Darkness
3. The Journey Home
4. The Star
5. Final Destination
6. Northern Allstars
7. Chalice Of Time
8. Curse And Damnation
9. Guitar Hero
10. A New World
