Afgaande op de hoes verwacht je een snoeiharde plaat. En dat is precies wat je krijgt. Feast is misschien wel de snelste en hardste Annihilatorschijf tot nu toe. Harder dan de mechanisch aandoende albums met Waters op zang en net een streepje gemener dan laten we zeggen Waking The Fury. Maakt dat Feast tot de beste plaat tot nu toe?

Om eerlijk te zijn, nee. Hoewel Waters en kornuiten ons nu ook weer overrompelen met superstrak ritmegitaarwerk, luide solo's en razendsnel drumwerk, is het album over de gehele linie niet zo memorabel als de titelloze voorganger. Dat is vooral te wijten aan Dave Padden. Op de vorige cd vormde hij voor de verandering een attractie, maar op Feast gaat zijn weinig dynamische stem storen. Zeker, zijn prestatie in de supervette opener Deadlock is lekker fel, maar daarna dreunt hij op dezelfde wijze door. Zonder nuance en zonder een opzienbarend gevoel voor melodie.

Gelukkig is er dan de muziek en daar mankeert niet zoveel aan. De band maakt weliswaar geen rare zijsprongen, maar speelt de als altijd goedgeschreven songs strak en vet vol. Een fan van het ietwat onge�nspireerde drumwerk van Mike Harshaw ben ik niet, maar de basis die hij legt is solide en leidt nergens af. Want de eer gaat zoals gewoonlijk naar Waters. Hoeveel eelt die man op z'n vingers heeft, weet ik niet, maar de aanslagen zijn weer van een enorme snelheid. Er valt geen speld tussen te krijgen. Soms zijn de riffs misschien wel te strak, waardoor het allemaal wat doods klinkt. Dat compenseert de snarenplukker echter weer met zijn sterke solo's. Gitaarerupties die stuk voor stuk smakelijk klinken, al maakt de Canadees het niet zo bont als op de van solo's overlopende vorige schijf.

Feast is in die zin een typische Annihilatorplaat. Lang niet van de klasse van de eerste albums, maar toch zeker net zo lekker als Schizo Deluxe. Het is een plaat waarop de no-nonsense aanpak domineert. Over het algemeen wat sneller, maar met tegelijkertijd wel met wat meer variatie, waarbij vooral de prachtige afsluiter One Falls, Two Rise opvalt. Maar door de weinig flexibele zang en de ietwat krachteloze productie is het opnieuw niet de plaat die de carri�re van de sympathieke gitarist (en aanhang) tot grote hoogten stuwt. Het eigen publiek zal echter wel tevreden zijn.

Tracklist:
1. Deadlock
2. No Way Out
3. Smear Campaign
4. No Surrender
5. Wrapped
6. Perfect Angel Eyes
7. Demon Code
8. Fight The World
9. One Falls, Two Rise