Het gros van het meer traditioneel ingestelde metalpubliek zal dan ook met een grote boog om Amaranthe heen lopen, maar daarmee doen ze vooral zichzelf tekort. Want The Nexus mag dan op en top commercieel klinken (vrijwel ieder nummer is een potentile single), het is ook (en vooral) een erg vette schijf geworden. Een typische guilty pleasure eigenlijk, zon album waar je niet graag van toegeeft dat je er toch wel erg van kunt genieten.
De hypermoderne opener Afterlife maakt perfect duidelijk waar deze band voor staat. Het catchy refreintje beklijft vanaf de eerste luisterbeurt, het keyboardwerk komt fris en gretig uit de speakers knallen en de afwisseling tussen grunts, cleane zang en female vocals komt natuurlijk en soepel over. De nummers op The Nexus zijn niet bepaald groeibriljantjes, maar nestelen zich direct in het hoofd van de luisteraar, om daar als een stel krakers hun kamp op te slaan en niet meer te vertrekken. Vooral perfect glad getrokken nummers als Invincible, The Theory Of Everything en het dampende Electroheart klinken als een Zwitsers uurwerk, maar zelfs als de band op de gevoelige tour gaat, zoals in de ballad Burn With Me, pakt het goed uit.
Er hangt een erg aanstekelijke, opzwepende en positieve vibe over het album heen (Razorblade is het perfecte voorbeeld hiervan), dat het feitelijk een erg lekkere zomerplaat maakt. Maar ik ben ervan overtuigd dat The Nexus ook in andere jaargetijden regelmatig zijn rondjes zal draaien. Het glazuur spat me van de tanden, maar toch kom ik iedere keer terug voor meer. Knap gedaan dus van deze heren en dame!
Tracklist:
1. Afterlife
2. Invincible
3. The Nexus
4. Theory Of Everything
5. Stardust
6. Burn With Me
7. Mecanical Illusion
8. Razorblade
9. Future On Hold
10. Electroheart
11. Transhuman
12. Infinity
13. Burn With Me (Acoustic Version)
14. Hunger (Acoustic Version)
