De meeste bands bieden wel een mooi aanknopingspunt waarmee je een review kan beginnen. Blaak Heat Shujaa heeft er meerdere. Een tip: mocht je iets over de band willen googlen, houd er rekening mee dat het �Blaak� is en niet �black�. Denk maar aan Monopoly, dan komt het vast wel goed. Verder is het een vrij eigenaardige band. Het drietal komt namelijk uit Parijs, maar sinds hun debuutplaat vertoeven ze in De Verenigde Staten. In muzikaal opzicht valt de keuze wel te begrijpen, al verwacht je dat niet van onderdanen van het meest wereldvreemde volk van Europa.

Blaak Heat Shujaa presenteert met The Edge Of An Era hun derde plaat (The Storm Generation meegerekend). Tee Pee Records is gezien de stijl van de band het label bij uitstek om de plaat te verspreiden. De eerste referentie is bij Blaak Heat Shujaa namelijk Kyuss. Geen twijfel mogelijk. De band neemt je eveneens mee naar de welbekende desert sessions met uitgesponnen songs met traag gitaarwerk met een ietwat zompig geluid. Belangrijke factor daarbij is producer Scott Reed, die in het verleden de bassnaren beroerde bij de Kyuss. Duidelijkere hints over het geluid van Blaak Heat Shujaa kan ik je niet geven.

Met uitzondering van het gesproken intro (Closing Time, Last Exit) krijgen we een vijftal jams voorgeschoteld die ieder gemiddeld acht minuten duren. Blaak Heat Shujaa is niet de beste band in het genre, maar wel een van de originelere benaderingen. Tot de inspiratiebronnen behoren onder andere krautrock, klassieke spaghetti westerns en traditionele Oosterse muziek. Zelf noemen de heren nog surfrock als belangrijke invloed, maar dat pik ik er zelf niet uit. Daar is het resultaat me te psychedelisch voor.

De muziek is overigens gewoon goed. Hoe vaker het geluisterd wordt, des te beter bevalt het. Blaak Heat Shujaa is natuurlijk niet iets wat je even tussendoor opzet. Je moet je rustig laten meevoeren met de kalme uitgesponnen jams en mooie melodie�n. Scott Reeder mag trouwens wel vaker het geluid van platen verzorgen. Op The Edge Of An Era klinkt de muziek warm en vol, maar toch helder genoeg om alle instrumenten duidelijk te onderscheiden. Mijn punten van kritiek liggen bij de soms wel erg zouteloze zang en de riffs die op een aantal momenten wat middelmatig zijn. Het positieve overheerst en daarmee is deze plaat voor de verzamelaar een leuke aanwinst.

Tracklist:
1. Closing Time, Last Exit
2. The Obscurantist Fiend (The Beast Pt. I)
3. Shadows (The Beast Pt. II)
4. Society Of Barricades
5. Pelham Blue
6. Land Of Freaks, Home Of The Brave