Brutus zou zo maar eens het broertje kunnen zijn van Horisont. Het is namelijk erg lastig om die twee bands uit elkaar te houden. Dat Horisont al druk spiekt bij Graveyard en Witchcraft, maakt de situatie er niet bepaald beter op. Het is deze band dan ook niet om de originaliteit te doen en daarom wordt duidelijk gemikt op het schrijven van pakkende songs. Dat is een gewaagde opzet in een genre die, behalve veel sterke platen, ook nogal wat prima releases kent. Het is dan ook niet heel verrassend Brutus het zichzelf vooral moeilijk maakt.
De muziek op Behind The Mountains laat zich vooral kenmerken door de vele makkelijke bluesriffs en schel zangwerk. Vervelend wordt het overigens nergens, maar het heeft eigenlijk nog nauwelijks waarde. Om die songs hoef je het echt niet te doen. Het is jammer dat het grotendeels daar bij blijft, want wanneer Brutus even van de geffende paden treedt, pakt het namelijk best uit. Blue Pills heeft heerlijk zwoele gitaarpartijen en een lekker pompende bass. Het vuur laait eveneens op in de afsluitende songs Reflections en Cant Help Wondering Why. Dan hoor ik pas echt wat Brutus in zijn mars heeft. Jammer dat je met drie prima songs er ook meteen zes krijgt die geen enkele indruk maken.
Laat je ook niet misleiden door het artwork. Qua versieringen, kleurgebruik en compositie lijkt het erg op Heavy van Iron Butterfly, maar Brutus geeft zijn eigen toetsenist weinig meer ruimte dan het opvullen van achtergrondstiltes. Het is beide seventies rock, maar daar houden de gelijkenissen wel mee op. Brutus zal echt moeten leren om (meer) betere songs te schrijven, anders gaat het niet veel worden met deze band.
Tracklist:
1. The Witches Remains
2. Personal Riot
3. Big Fat Boogie
4. Blue Pills
5. Square Headed Dog
6. Mystery Machine
7. Crystal Parrot
8. Reflections
9. Cant Help Wondering Why
