Het Spaanse Dark Moor is na een stilte van drie jaar terug met inmiddels de negende studioplaat Ars Musica. De vele wisselingen van bandleden hebben er door de jaren heen voor gezorgd, dat het geluid van Dark Moor nogal eens verschilt. Van de olijke powermetal waar ze hun carri�re mee begonnen, toen nog met zangeres Elisa Martin, hebben ze zich ontwikkeld tot een band die zich meer richt op metal opgeleukt met allerlei orkestrale elementen. Dat het gebruik van allerlei orkestrale invloeden, soms regelrecht overgenomen van bekende klassieke werken, niet altijd heeft geleid tot spannendere muziek dan zij in hun begindagen produceerden, is te horen op enkele van de voorgaande platen. Dark Moor heeft altijd een fijne lijn bewandeld tussen stoere pakkende muziek en regelrechte kitsch en dat geldt ook zeker voor dit nieuwe Ars Musica.

De plaat opent met een standaard intro dat niet veel om het lijf heeft om vervolgens pas echt episch te beginnen met First Lance Of Spain. De grootsheid spat er vanaf met melodie�n die weinig aan de verbeeldingen over laten. Dat geldt voor de hele plaat waar weinig ruimte is voor subtiliteit. Of het nu gaat om een ingetogen ballad of die eerste donderslagen van First Lance Of Spain; de emotie ligt er direct extra dik op. In de pakkende opener en de ruigere songs werkt dit goed, maar het zorgt er ook voor dat de ballad Gara And Jonay begint als een vreselijke draak en pas echt tot leven komt wanneer zanger Alfred Romero ondersteuning krijgt van bombastische symfonische elementen en wat backing vocals.

Het valt op dat de symfonische elementen niet altijd van even goede kwaliteit zijn. Met name de keyboardpartijen doen regelmatig goedkoop en kitscherig aan. Wellicht ligt het aan de productie die in handen is van Luigi Stefanini die eveneens de productie gedaan heeft voor Rhapsody Of Fire. Het is dan ook niet heel erg verrassend dat de muziek van Dark Moor net als op het voorgaande album meer de kant van deze Italianen is opgegaan. Het werkt soms, maar ik mis toch ook wel het eigen karakter van de muziek die ze in bijvoorbeeld 2003 maakten op de plaat Dark Moor.

De nummers zijn erg wisselend van kwaliteit. De melodie�n vaak pakkend, maar die worden dan weer eindeloos herhaald in een refrein dat maar terug blijft keren zoals in het an sich aangename The Road Again. It Is My Way lijkt opgebouwd te zijn rond de melodie van de welbekende klassieker My Way en een van de hoogtepunten van deze schijf vormt het Spaanstalige El Ultimo Rey. Na enige luisterbeurten beginnen de zwakke plekken op deze schijf duidelijk te worden en dat voelt vooral erg jammer, want in het verleden hebben ze wel eens beter werk afgeleverd. Op de speciale editie van deze plaat is een bewerking te vinden van Asturias van Alb�niz, maar dat hadden ze beter niet kunnen doen, want de originele uitvoering steekt er met kop en schouders bovenuit.

Ars Musica voelt niet heel erg bevredigend, ondanks dat het een vrij aardige schijf is geworden. Het regelmatig onverstaanbare Engels nemen we na zoveel jaren trouwe dienst voor lief, maar het speelse en experimentele van platen uit de beginperiode van de groep ontbreekt. Tien � vijftien jaar geleden was symfonische powermetal nog nieuw, maar inmiddels hebben veel bands zich aan dit genre gewaagd en is dit Ars Musica lang zo spectaculair niet meer als dat het zoveel jaren geleden zou zijn geweest.

Tracklist:
1. Ars Musica (Intro)
2. First Lance Of Spain
3. It Is My Way
4. The Road Again
5. Together As Ever
6. The City Of Peace
7. Gara And Jonay
8. Living In A Nightmare
9. El Ultimo Rey
10. Saint James Way
11. Spanish Suite (Asturias)
12. The Road Again (Acoustic Version)
13. Living In A Nightmare (Orchestral Version)