Hoe klinkt dat VHL dan in godsnaam wl zul je denken. Nou, als een meer dan geslaagde mix van speed metal, crust punk, hardcore en black metal, verpakt in een onhedendaags rauw jasje. Vergelijkbaar met de laatste rits Darkthrone-albums? Ja en nee. De nummers van Vhol zijn minstens zo pakkend als de latere composities van Fenriz en co., maar nog stukken energieker. Vooral bij de twee beste composities Grace en Arising is stilzitten geen optie: pure ADHD-muziek!
Die explosieve aanstekelijkheid is vooral te danken aan een aantal vervreemdende elementen in de muziek, die gerust experimenteel of progressief genoemd mogen worden. Bijvoorbeeld de iets naar achteren gemixte Halford-uithalen, waarmee Scheidt zijn Tom G. Warrior stompzang afwisselt. Of de zweverige, naargeestige achtergrondvocalen van Sheie die af en toe opduiken. Het stresserige drumwerk van Dekker is excellent, maar het zijn uiteindelijk de eigenzinnige gitaarpartijen van Cobbett die VHL een Voivoidiaans buitenaards karakter geven. Jazzachtig, harmonieus of ijzig kil: de man krijgt van alles uit zijn instrument en toch is het altijd herkenbaar als zijn gitaarwerk, net als bij Hammers Of Misfortune en Ludicra.
Dit album is een absolute must als je van avontuurlijke, ongepolijste metal houdt, in welke vorm dan ook. Maar ook liefhebbers van Bay Area thrash, Amerikaanse black metal of Britse crust zouden dit moeten luisteren. Wat zeg ik? Iedere rechtschapen luisteraar van harde gitaarmuziek doet zichzelf tekort als hij of zij Vhol geen kans geeft. Uiteindelijk gaat het hier om n van de meest eigenzinnige en verfrissende metalplaten van de afgelopen tien jaar. Als dit geen klassieker wordt, is de vraag wat wel.
Tracklist:
1. The Wall
2. Insane With Faith
3. Plastic Shaman
4. Grace
5. Illuminate
6. Arising
7. Set to Await Forever
