13 is inmiddels een veelbesproken album. Op dit moment staat het op nummer een in Engeland en hebben velen al gestemd op de poll op de frontpage. Het is natuurlijk ook wel bijzonder, want met 13 gaat Black Sabbath weer cht terug naar zijn roots. Uiteraard ligt dit nog wel in de lijn van The Devil You Know, maar of je Dio of Ozzy achter de microfoon hebt, maakt een wereld van verschil. In elk geval is het vertrouwde doomgeluid nog aanwezig. Ozzy doet het overigens, en dat is tegen de verwachtingen in, erg goed.
De knipogen naar de oude krakers zijn talrijk. Het beste voorbeeld is Zeitgeist, dat als een direct vervolg op Planet Caravan klinkt. Maar wat te denken van End Of The Beginning dat eigenlijk alleen de kerkklokken en de donderslagen van Black Sabbath mist, of Age Of Reason dat doet denken aan de eerste collaboratie met Ronnie James Dio, vanwege de majestueuze riffs. Het is een feest van herkenning geworden en wat dat betreft hadden de heren geen betere keuze kunnen maken. Ook niet wat de productie betreft, want het zware doch heldere geluid waar Rick Rubin verantwoordelijk voor is, zit als gegoten. Black Sabbath brengt een ode aan zijn eigen verleden en doet dat helemaal niet verkeerd.
Natuurlijk is er ook wel ergens de teleurstelling. Want waar zijn de onvervalste mokerslagen die de band ooit moeiteloos uit de mouw leek te schudden? God Is Dead? is een gaaf nummer dat menig hoofd zal laten knikken, maar het is geen Warpigs, After Forever of Spiral Architect om maar wat voorbeelden te noemen. Als we daarbij Black Sabbath gaan vergelijken met de vele bands die tegenwoordig hun geluid kopiren, dan luidt de conclusie ietwat pijnlijk dat ze het niveau van de concurrentie niet of nauwelijks ontstijgen. Dat was ooit wel anders. 13 is daarom een leuk album geworden, maar geen hoogtepunt in de geschiedenis van deze legendarische band.
Tracklist:
1. End Of The Beginning
2. God Is Dead?
3. Loner
4. Zeitgeist
5. Age Of Reason
6. Live Forever
7. Damaged Soul
8. Dear Father
