In 2009 bewijst de band dat al met Black Gives Way To Blue. Met deze vierde langspeler slaat Alice In Chains keihard terug. De gitaar- en zangpositie van de legendarische Staley is overgenomen door William DuVall (ex- Madfly, Comes With The Fall). Een waardige opvolger, hoewel opgemerkt moet worden dat de zangrol van gitarist en componist Cantrell steeds groter wordt. Nu prolongeert Alice In Chains zijn tweede leven met het vijfde album, The Devil Put Dinosaurs Here.
De plaat klinkt direct opvallend vertrouwd. Het melodieuze geluid van de voorganger wordt uitgebreid. Het resultaat zijn direct aangenaam klinkende nummers met een uitgesponnen karakter. Een aantal composities, zoals Hollow, Stone en Voices slaan meteen aan. Anderen hebben meer tijd nodig om verteerd te worden, maar nodigen daar wel toe uit. Na meerdere luisterbeurten blijkt het hele album zeer memorabel te zijn. Kwalitatief hoogstaande nummers waarbij je de vraag stelt waarom Alice In Chains (of andere bands) ze niet eerder heeft geschreven.
The Devil Put Dinosaurs Here verleidt je met mooie harmonien. Neerslachtig, maar ook troostend en opbeurend. De ritmesectie mag niet vergeten worden, maar het zijn vooral het melodieuze gitaarspel en de samenzang van Cantrell en DuVall die dit album domineren. De rol van Cantrell als vocalist lijkt nu bijna groter te zijn geworden dan die van DuVall. Het verschil tussen beide zangers is echter moeilijk te horen, voor ondergetekende in ieder geval. Dat is ook geen probleem, want de stemmen vloeien op natuurlijke wijze in elkaar over.
Het lijkt alsof Alice In Chains beseft dat de essentie van de band mooie harmonische melodien zijn met een donker en deprimerend randje. Eigenlijk vergelijkbaar met doom metal, maar vanuit een andere hoek, met nu melodie als basis in plaats van Sabbathiaanse ritmes. Natuurlijk herbergt ook dit vijfde album zware riffs en mag de krachtige fundatie van bassist Mike Inez en drummer Sean Kinney niet vergeten worden. Het vormt allemaal een organisch geheel, maar het zijn de stromende gitaarpartijen en de bezwerende samenzang die nu tot het maximum worden uitgebuit.
Daarmee is The Devil Put Dinosaurs Here het puurste Alice In Chains-album. Het enige nadeel is daardoor wellicht dat de variatie tussen de composities minder groot is dan voorheen. Geen echte harde rockers; geen softe ballades. Anderzijds is ieder nummer herkenbaar en verslavend. De hoge kwaliteit van de composities wordt op het hele album voorgezet. Black Gives Way To Blue was daarin niet zo consistent.
De prima productie en de gevatte antireligieuze teksten zou ik ook nog kunnen bespreken, maar uiteindelijk gaat het er om dat Jerry Cantrell en de zijnen de kern van hun muziek hebben gevangen en compleet uitmelken. Het resultaat is het beste album van Alice In Chains sinds Dirt uit 1992.
Tracklist:
1. Hollow
2. Pretty Done
3. Stone
4. Voices
5. The Devil Put Dinosaurs Here
6. Lab Monkey
7. Low Ceiling
8. Breath on a Window
9. Scalpel
10. Phantom Limb
11. Hung on a Hook
12. Choke
