Er zullen verschillende redenen zijn om met een goed gevoel terug te kijken naar wat The Devils Blood ons gebracht heeft. Ik noemde al de optredens van de band die steevast vrij intens waren. Daarnaast zijn alle platen en EPs stuk voor stuk de moeite waard geweest. Inmiddels heb ik deze laatste langspeelplaat ontvangen. Hoezeer sommige mensen hebben gemopperd over de demokwaliteit van de opnames, met het laten zakken van de naald op de plaat voelde ik niets dan tevredenheid. III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars is zonder meer een interessant document geworden.
Het is onmogelijk om goed inhoudelijk op III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars in te gaan. In de eerste plaats omdat het niet voltooid is. Dat hoor je gewoon. De drums komen tenminste voor het grootste deel uit de computer. Het geluid is kaal en op een bepaalde manier voelt het onvolledig aan. Voor het eerst is er wel voor een titel gekozen die ik zelf nog enigszins begrijp. Tabula Rasa is Latijn voor onbeschreven blad. Het is een term uit de klassieke oudheid die staat voor de mate van karaktereigenschappen die een pasgeboren mens heeft. De dood en de zeven pilaren is mij dan weer onbekend. Het zou kunnen verwijzen naar de zeven pilaren der wijsheid, maar de link met Aristoteles kan ik niet maken. Wellicht dat Selim ooit nog een tipje van de sluier zal lichten. Ik zou in elk geval wel willen weten in hoeverre deze plaat een conceptalbum is.
De muziek zet de lijn van The Thousandfold Epicentre voort. Dat meesterwerk eindigde met een duistere, psychedelische finale en het epische I Was Promised A Hunt borduurt op lichtere wijze voort. Het is een epische track van ruim 22 minuten. Naar mijn idee is het de minst voltooide song van dit album. Het neemt niet weg dat een van de interessantste is. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik fantaseer over wat men met dit epos daadwerkelijk had willen maken. Mijn gedachten lijken het al te willen aanvullen met rijke orkestraties en vlammende gitaarpartijen waar Selim zo bedreven in is. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat we hier te maken hebben met demos. Tenzij je echt iets hebt met The Devils Blood, moet je dit product links laten liggen. Datgene wat de naam III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars heeft gekregen is vooral een blauwdruk van wat het had moeten worden. Met de juiste insteek, zal kan het de (luister)ervaring nog best interessant maken, maar ondanks dat sommige nummers goed wegluisteren (White Storm Of Teeth bijvoorbeeld), zal je van een koude kermis thuiskomen wanneer je een volledig product verwacht.
Verwacht hoe dan ook geen makkelijk verteerbare rocksongs. III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars is vooral traag en psychedelisch. Regelmatig laat de band je dwalen in soundscapes zonder einde. Het loont om bijvoorbeeld In The Loving Arms Of Lunacy's Secret Demons te beluisteren met een koptelefoon wanneer je alleen in een kamer zit. Wanneer je je volledig op de muziek concentreert, zal je er snel allerlei prachtige accenten ontdekken. Details die met een globale luistersessie nooit zullen opvallen. The Devils Blood levert op de valreep nog erg sterke psychedelische muziek af met veel neigingen naar spacerock. Dance Of The Elements, het eerder genoemde White Storm Of Teeth en het afsluitende titelnummer luisteren met even groot gemak weg. Is dit een meesterwerk die zelfs het vorige werk opzij zou kunnen zetten? Ik durf daar geen uitspraken over te doen. De potentie van III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars mag wel duidelijk zijn.
Alsof het voorbestemd lijkt te zijn, mag gezegd worden dat The Devils Blood geindigd is waar ze begonnen zijn. Wie heeft nog de The Graveyard Shuffle 9 EP met daarop twee groezelige opnames. Wie op de hoogte is, weet dat ze in de eigen huiskamer zijn opgenomen. Opvallend genoeg kunnen we hetzelfde zeggen over III: Tabula Rasa Or Death And The Seven Pillars. Het is jammer dat het hier bij demos gebleven is. De plaat zal geen promotie krijgen en daarmee vermoedelijk maar weinig reviews. Een tour zit er uiteraard al helemaal niet in. Toch is dit album een mooi afscheid. Het artwork is weer eens weergaloos. Ditmaal geen uitgebreid boekwerk, maar een schitterend kunstwerk op gatefold en een extra poster. Het mag op voorhand duidelijk zijn dat de vinyluitgave een stuk mooier is dan de cd. Muzikaal is het, zoals ik hierboven al vermeldde, een stuk lastiger te beoordelen. Een cijfer vind ik daarom niet gepast. Ik geloof ook niet dat daar iemand op zit te wachten. De plaat zelf is vooral een mooi gebaar voor de echte fans.
Tracklist:
1. I Was Promised A Hunt
2. The Lullaby Of The Burning Boy
3. If Not A Vessel?
4. In The Loving Arms Of Lunacy's Secret Demons
5. Dance Of The Elements
6. White Storm Of Teeth
7. Tabula Rasa
