Azrael is niet zomaar de zoveelste rauwe oldschool black metal band. Opvallend is het vele gebruik van akoestische gitaren, die zowel ingezet worden in rustige passages als in de wat extremere stukken. Vaak gaan de akoestische klanken volledig op in de hypnotiserende black metal sound, en nemen ze de vorm aan van een extra ritmische onderlaag. Dit voorziet de sound van Azrael van een extra dimensie, evenals een zeer organisch, natuurlijk gelaat.
Wat de muziek zn getormenteerde eigenschap geeft, is het herhaaldelijke gebruik van krankzinnige, huilerige vocalen la Burzum, alleen dan nog wat melancholiser. Vooral het vijfde nummer krijgt hierdoor een verstikkende, wanhopige lading. Deze track bestaat namelijk uit niets meer dan een simpel melodietje, gespeeld op akoestische gitaar, en de gekwelde doodskreten van primaire vocalist Lord Samaiza. Erg overtuigend. Naast dit soort martel-zang horen we ook wat meer standaard krijs-vocalen. Het is vooral de afwisseling tussen deze twee zang-stijlen die de plaat opmerkelijk maakt.
Azrael speelt in eerste instantie lange, uitgestrekte composities die veelal steunen op repititie. Wat dynamiek wordt toegevoegd door middel van het scheppen van contrasten tussen langzame, doomy stukken en snelle blastpassages. Vooral het derde nummer, Into Shadows, met een speelduur van over de tien minuten, is hier een prima voorbeeld van.
Zoals ik in mijn inleiding al aangaf is het album net iets te lang. Uiteraard is dit niets meer dan een luxe-probleem, en bevat het album genoeg goede muziek om een aankoop te rechtvaardigen. Gewoon een sterke plaat, uitgebracht door een sterk label.
Tracklist:
1. Intro
2. Dominion of Abysmal Crypts
3. Into Shadows
4. Holiness Embodiment
5. Darkness Binds Us All
6. Shroud of Icy Stillness
7. Unseen Emptiness
.jpeg){kind=small}
