De geschiedenis van de epische doomband Procession is fascinerend. De formatie is afkomstig uit het Chileense Valpara�so, een stad die bekend staat om zijn aardbevingsgevoeligheid. Ongetwijfeld inspiratie voor zanger en gitarist Felipe Plaza Kutzbach en bassist Claudio Botarro Neira bij het schrijven van hun bombastische Destroyers Of The Faith. Met deze debuutplaat gooien de Chilenen in 2010 hoge ogen bij de pers en het fervente doompubliek. Om hun carri�re nog meer kracht bij te zetten verhuist kernduo Kutzbach-Neira zelfs naar Zweden. Zo kunnen ze in het oerland van de epische doom metal uit dezelfde bronnen te putten als genregrootmeester Candlemass.

En dat doen ze met veel succes. De twee Chilenen rekruteren In Solitude-drummer Uno Bruniusson en de Deense gitarist Jonas Pedersen. Met deze twee Scandinavi�rs vormt Kutzbach ook het iets meer heavy metal geori�nteerde Vein, maar dat terzijde. In 2012 neemt de (nu) Chileens-Zweeds-Deense formatie de EP Death And Judgement op, waarbij Procession nogmaals overtuigt als gepassioneerde doomtalent met de cover Nightsky van het legendarische Russische Scald. En nu, in 2013, is het tijd voor de tweede langspeler met de sterk religieuze titel To Reap Heavens Apart.

In de eerste instantie wordt dit album gekenmerkt door de volle zang van Kutzbach. Zijn vocalen doen denken aan die van John Falzone, zanger van het Amerikaanse Steel Assassin. Luide, meeslepende zanglijnen, maar wel met gevoel. Bij de eerste luisterbeurten zijn ze erg verslavend, maar later wordt het machtige stemgeluid van Kutzbach echter iets te veel van het goede. Toch zijn het deze vocalen die To Reap Heavens Apart niet alleen interessant maakt voor liefhebbers van doom, maar ook voor fans van heavy metal en (goede) power metal.

Instrumentaal horen we ook elementen die aantrekkelijk zijn voor de traditionele metalfan. Bijvoorbeeld de riffs, die overeenkomsten vertonen met Candlemass, maar ook met de meer power metal-achtige doomband Forsaken uit Malta. De soli van Kutzbach en Pedersen weten met verve de aandacht van de luisteraar vast te houden. Ze komen het beste tot uiting in de twee perfecte composities op deze plaat, het titelnummer To Reap Heavens Apart en het al eerder uitgebrachte Death And Judgement. Vooral dat eerste nummer is bijzonder aanstekelijk met zijn hero�sche (maar zeker niet ordinaire) refrein.

Met hun lange duur vormen de twee bovenstaande nummers bijna de helft van To Reap Heavens Apart. Het overige deel bestaat onder andere uit de snelle, hakkende opener Damnatio Memorae. Opvallend zijn de bijna Primordial-achtig riffs in dit nummer. Niet gek, want later komen we The Death Minstrel tegen, een sfeervol, maar ook vervelend nummer met ingesproken teksten door A. A. Nemtheanga van dezelfde Ierse band. De twee resterende composities op de plaat klinken erg machtig, maar blijven toch wat vlakjes in vergelijking met het titelnummer en Death And Judgement.

Uiteindelijk is To Reap Heavens Apart absoluut een interessant album voor de liefhebber van epische doom metal. Het is echter niet een plaat zoals Sorrow & Extinction van Pallbearer vorig jaar, dat ook het grotere stoner- en indie-publiek zal aantrekken. Nee, ondanks de excellentie die Procession in bepaalde nummers tentoonspreidt, is dit een band die we eerder op een festival als Keep It True zullen zien staan dan op Roadburn. Een serieuze doorbraak naar het heavy metal- en power metal-publiek is met deze plaat echter goed mogelijk.

Tracklist:
1. Damnatio Memorae
2. Conjurer
3. Death And Judgement
4. To Reap Heavens Apart
5. The Death Minstrel
6. Far From Light