Zeven jaar geleden wist Sonic Reign me te overrompelen met een geweldige debuutplaat (Raw Dark Pure), die ogenschijnlijk vanuit het niets verscheen. Natuurlijk, er stond geen originele noot op de schijf, want de Satyricon-invloeden lagen er z� prominent bovenop dat ik niet raar had opgekeken wanneer was gebleken dat Satyr en co. onder een nieuwe naam verder waren gegaan, maar dat mocht de pret geen moment bederven. Raw Dark Pure roste als de neten, bevatte heerlijk lompe, groovende passages, en straalde eenzelfde soort elitaire sfeer uit als Satyricon in zijn beste dagen (waar ik overigens niet de begindagen toe reken).

Gek genoeg bleef het album grotendeels onopgemerkt. Sterker nog: de band had opvolger Monument In Black allang ingeblikt, maar er was geen label te vinden dat toehapte. Onbegrijpelijk! Na veel omwegen ligt de zilverling dan alsnog in de schappen � zeven jaar na het debuut - en gelukkig blijkt er weinig veranderd. Cynici zullen stellen dat de band ietwat is losgekomen van zijn imago als Satyricon-kloon door ditmaal ook Secrets Of The Moon te kopi�ren, maar wat maakt het uit. Wie zulke sterke, stuwende, opzwepende nummers als Sonic Reign aflevert, mag best driftig leentjebuur spelen, zeker als het eindresultaat nauwelijks onderdoet voor de grote inspiratiebronnen van de band.

Neem nu de enorm beukende opener Abhorrence Vs. Scum, met zijn intense, met dodelijke precisie uitgevoerde riffs, giftige teksten en kille, mechanische sound - een nummer waarbij het onmogelijk is om niet met een toenemend gevoel van misantropie naar het menselijke gekrioel om je heen te kijken. Natuurlijk, het materiaal is nog altijd m��r dan ge�nspireerd door Satyricon ten tijde van, pak hem beet, Rebel Extravaganza en Volcano, maar stijgt daar bij vlagen zelfs bovenuit. Zo zou Satyr waarschijnlijk wensen dat hij een enorm opzwepend nummer als The Whisperer In The Dark had geschreven. Het nummer sorteert bij mij in ieder geval hetzelfde effect als het achterover knallen van een halve liter Red Bull.

Het titelnummer laat wat nieuwe invloeden horen, want hier lijkt Secrets Of The Moon de belangrijkste inspiratiebron. Ook hier geldt echter dat de leerling niet onder doet voor de meester: het statige, epische refrein in combinatie met enkele effectieve, goed-getimede versnellingen, zorgen voor een majestueus geheel dat zich absoluut kan meten met het materiaal van de landgenoten van Sonic Reign. Op een enkel moment overschrijdt Sonic Reign echter de grenzen van plagiaat, zoals Daily Nightmare Injected (dat als twee druppels water lijkt op Possessed � uiteraard van Satyricon) duidelijk maakt.

Wat echter veel belangrijker is, is de intensiteit, het strakke spel, de eersteklas, opzwepende nummers en de passende, onderkoelde productie van Monument In Black. Elementen die me stuk voor stuk meer doen dan het gebrek aan originaliteit. Net als de uitstekende voorganger Raw Dark Pure is het dan ook wel duidelijk wie warm zal lopen voor dit schijfje. Voor fans van Satyricon is dit verplichte kost � en zij zullen ongetwijfeld (minstens) net zo veel genieten van dit album als van de reguliere Satyricon-langspelers.

Tracklist:
1. Abhorrence Vs. Scum
2. Clouds Above The Desert
3. The Whisperer In The Dark
4. Monument In Black
5. A Doctrine Unreachable
6. Daily Nightmare Injected
7. Soul Flagellation