De ritmesectie zet op elk nummer een strakke beat neer, zonder te vervallen in ingewikkelde progressieve roffels die er toch niet zo toe doen. De enige gitarist zorgt voor de aankleding van de songs, waardoor de meeste nummers aardig ruig en rockend uit de hoek komen, sommige meer groovend en funky klinken, maar vaak deze stijlen door elkaar mixen. Semiballads worden dan ook niet over het hoofd gezien.
Tony Martini bepaald met zijn stem echter de sound van de band. Mysterieus fluisteren, verontwaardigd zijn denkbeeldige tegenstanders en klootzakken uit het verleden omverlullen en roepen, schreeuwen van woede, angst, haat en alle emoties daartussenin. Hij doet het allemaal. Behalve zingen dan, want dat kan 'ie niet.
Klinkt leuk tot dusver? Is het niet.
E.Town Concrete is gewoon een van de zovele Nu-Metalbands (pardon, Rapcore volgens de platenmaatschappij) uit de States, en heeft niets om op te vallen in de menigte. En Rapcore (pardon, gewoon goeie ouwe Rock volgens de band), daar houden we niet van. De muziek heeft niets bijzonders, een begeleidingsband om slechte rapper Martini te ondersteunen. Dat betekent dus geen solo's, geen avontuurlijke instrumentale stukken en riffs die allemaal op elkaar lijken. De zang is zoals eerder gezegd rap en op sommige nummers Soulfly- en Slipknotachtig gebrul.
De teksten zijn ook al zo heerlijk clich. Afzetten tegen de maatschappij, songs over de band, hatelijke verwensingen, janken over een slechte jeugd. Tussendoor nog even vertellen hoe stoer we zijn, en zo af en toe een indrukmakende (?) one-liner. Jawel, allemaal in het verlengde van Limp Bizkit. Alleen is die DJ gelukkig achterwege gelaten.
Conclusie? Lekker laten liggen die plaat.
Tracklist:
1. Mandibles
2. More Than Incredible
3. Metroid
4. So Many Nights
5. Let's Go
6. Baptism
7. Appetite For Distinction
8. Battle Lines
9. Doormats
10. Punch The Walls
11. Stranglehold (bonustrack)
12. In The Heart Of Wolves
