Vicious Rumors is sinds 2001 weer een metalen rots in de branding. Op Sadistic Symphony koos de Amerikaanse groep rond gitarist Geoff Thorpe voor het vertrouwde pad van de pure heavy/power metal met flitsend gitaarwerk. Een weg die de band na Word Of Mouth (1994) verlaten had. Na een mislukte tocht langs grillige groove metal voelde de plaat als een thuiskomst. Een comeback die pas echt tot leven kwam door het ijzersterke Warball. De combinatie van felle zang (James Rivera) en spetterende solo's wist de critici moeiteloos de mond te snoeren. Opvolger Razorback Killers was een herhaling van zetten, maar vormde wel de bevestiging dat zijstapjes tot het verleden behoorden.

Op deze jongste telg is dat niet anders. Het is compromisloze metal dat de klok slaat. Electric Punishment is zowaar de tweede schijf met Brian Allen achter het gilstokje. Een unicum sinds het overlijden van Carl Albert. Want afgezien van die legendarische zanger, hield geen enkele zanger het langer dan ��n plaat vol. De keuze voor Allen blijkt opnieuw een juiste. Rauwer dan Albert en neigend naar Chuck Billy (Testament) en Tim Owens, maar wel met gevoel voor melodie en een gezonde dosis power. Ingredi�nten waardoor ook de muziek op deze elfde cd wordt gekenmerkt. De band klinkt fris en ge�nspireerd.

Opvallend is dat het gezelschap voor deze schijf wat meer afstand doet van de snelle songs. Het titelnummer is bijvoorbeeld een loodzware stamper die vooral in trage en mid-tempo contreien vertoeft. Een sterke keuze die de variatie ten goede komt. Mede omdat een snelle kraker als D-Block daarna extra hard aankomt. Electric Punishment is wat de nummers betreft sterk en consistent. De gitaarriffs ronken, de solo's gieren en Allen gooit lekker de remmen los. Enige miskleun is de Kiss-cover Strange Ways, waarin Thorpe de leadzang voor z'n rekening neemt. Muzikaal gezien klinkt het vrij kaal en Geoffs boze stem (waarmee hij het album Something Burning al kundig vergalde) komt niet in de buurt van het energieke origineel. De solo is technisch gezien misschien wel beter dan die van Frehley, maar mist vooral gevoel.

Uiteindelijk gaat het om de eigen songs en daarmee overtuigt Vicious Rumors. Iedere liefhebber van goedgespeelde en vet geproduceerde US (power) metal kan weer in de buidel tasten. We kunnen de Carl Albert weemoed weer van stal halen, maar daar schiet niemand iets mee op. Feit is dat Vicious Rumors ondanks dat drama nog altijd bestaat en uitstekende albums aflevert. Met het soort goede nummers als op Electric Punishment consolideert de band dat bestaansrecht.

Tracklist:
1. I Am The Gun
2. Black X List
3. Electric Punishment
4. D-Block
5. Escape (From Hell)
6. Dime Store Prophet
7. Together We Unite
8. Eternally
9. Thirst For A Kill
10. Strange Ways (KISS Cover)