Kent u dat verschijnsel? Dat u weet dat u normaal gesproken erg van 'dit soort muziek houdt', maar dat de plaat met het beluisteren eigenlijk steeds onopgemerkt aan u voorbij trekt? Dat er zeker momenten zijn dat de plaat uw aandacht trekt, maar die aandacht gewoon niet vast weet te houden? Hoe graag u dat ook wilt? En u weet eigenlijk niet zo goed waar het aan ligt... Monstrorum Historia is zo'n geval.
De plaat van Lo! (what's in a name) begint best interessant. Ok, het intro had wat korter gekund, maar Bloody Vultures is toch zeker een goede binnenkomer. Althans, totdat na 25 seconden het gaspedaal tegen de vloer gedrukt wordt. Dan verzandt het in een ietwat chaotisch ramtafereeltje waar niet zo veel aan is. Niet slecht, zeker niet, maar gewoon niet interessant genoeg. Het doet denken aan Paleoachean van The Ocean, maar dan niet goed uitgevoerd.
Die referentie komt op zich niet helemaal uit de lucht gevallen, gezien Lo! op het label van The Ocean's bandleider verschijnt: Pelagic. Ik begrijp ook helemaal wat Robin Staps in deze band ziet, maar de heren zijn er gewoon nog niet helemaal rijp voor. Hoewel ik er totaal niet over twijfel dat dit live lekker rost, moet er toch nog het een en ander gebeuren.
Zoals aangekondigd kan ik niet precies de vinger leggen op waar het hem nou aan schort, maar Lo! is er gewoon nog niet helemaal.
Tracklist:
1. As Above
2. Bloody Vultures
3. Ghost Promenade
4. Caruncula
5. Haven, Beneath Weeping Willows
6. Fallen Leaves
7. Crooked Path The Strangers Ritual
8. Lichtenberg Figures
9. Bleak Vanity
10. Palisades Of Fire
11. So Below (Before We Disappear)
