Stone Sour is die andere band van Corey Taylor. Tot verdriet van vele fans wordt die vergelijking steeds weer uit de kast gehaald in elke review die er maar te vinden is. Dat is eigenlijk appelen met peren vergelijken, want de muziek van beide bands loopt zeer uiteen. Dat was vooral het geval bij het album Audio Secrecy, dat zeer radiovriendelijk was en bol stond van de ... ballades! Het album werd zelfs door de fans met weinig enthousiasme onthaald, na het prima titelloze debuut en de zeer succesvolle opvolger Come What(ever) May.

In oktober 2012 verscheen House Of Gold & Bones Part I welke gelukkig weer een terugkeer naar het stevigere werk liet horen. Op een of andere manier is dat album door de mazen van ons reviewnet geslopen, maar zoals de titel deed vermoeden zat er een tweede deel in het verschiet. En dat zag op 8 april het levenslicht.

Ook op House Of Gold & Bones Part II mag duidelijk zijn dat Stone Sour heeft geleerd dat haar fans vooral het stevigere werk waarderen, en massaal afhaken als het een al te zeer commercieel riedeltje wordt. Let wel, Stone Sour valt in de categorie Nickelback meets Alter Bridge en daar is helemaal niets mis mee. Zolang je dit album maar niet opzet met het verwachtingspatroon van die andere band. Nee, dit is gewoon een prima rockplaat die eens temeer laat horen dat Taylor een prima zanger is die soms inderdaad doet denken aan Nickelback�s Chad Kroeger.

Red City is een lekkere opener met een traag en stuwend ritme dat me haast wat doet denken aan Pain of Salvation. Black John is uptempo met een radiovriendelijk refrein, maar met een prima riff. Met Sadist wordt een tandje teruggeschakeld, maar is een prima ballad hoor. Met name bij dit soort nummers wordt duidelijk dat de stijl van Stone Sour gezocht moet worden in de hardere nummers van Nickelback en Default. Peckinpah daarentegen is een stuk ruiger. Het begint dreigend, gaat dan furieus verder maar neemt gas terug bij het toegankelijke tussenriedeltje.

Stalemate zet je met de opening op het verkeerde been, maar blijkt uiteindelijk een uptempo nummer dat hier en daar iets te gelikt is (zoals bij het jaren '80 meezingkoor op de achtergrond). De laatste seconden zijn dan ineens weer weggelegd voor een metallicarif-achtig slotstuk. Gravesend is wat zwaarder en melodisch aangezet en klinkt prima. De twee volgende nummers �82 en The Uncanny Valley zijn beiden uptempo. Het zijn geen toppers maar er is ook niets mis mee. Blue Smoke is de intro voor een van de hardste nummers van de cd Do Me A Favor, maar ook hier heeft het refrein een zwaar meezinggehalte. The Conflagration is een uitermate zwakke ballad met een heus strijkerskwartet op de achtergrond. Gelukkig wordt de cd afgesloten door de prima rocker House of Gold & Bones.

Stone Sour stelt met deel twee van het House Of Gold & Bones tweeluik niet teleur. Het is net wat minder hard dan het eerste deel, maar zit niettemin prima in elkaar. Memorabel is het echter niet, maar iets slechts kan ik er ook niet over zeggen. Een acht min dus.

Tracklist:
1. Red City
2. Black John
3. Sadist
4. Peckinpah
5. Stalemate
6. Gravesend
7. '82
8. The Uncanny Valley
9. Blue Smoke
10. Do Me A Favor
11. The Conflagration
12. House Of Gold & Bones