Nu deel twee van het House Of Gold & Bones tweeluik van Stone Sour is uitgebracht, is het ontbreken van een review op metalfan over het eerste deel een hiaat dat snel opgevuld moet worden. Bij deze dus. Dit album werd eind oktober 2012 reeds uitgebracht, en moest vooral laten zien of Taylor & co de ingeslagen commerci�le weg van Audio Secrecy vervolgden, of terug zouden keren naar het ruigere werk van het titelloze debuut uit 2002. Gelukkig voor de fans bleek Audio Secrecy een eenmalig experiment, en gaat het er op House of Gold & Bones weer vrolijk op los.

Voor diegene die niet zo bekend zijn met het werk van Stone Sour doch weten dat hij vooral bekend is als de zanger van Slipknot, is een kanttekening op zijn plaats. Stone Sour lijkt een uitlaatklep voor zanger Corey Taylor en gitarist Jim Root om muziek te maken die ze niet met Slipknot kunnen maken. Dit is hardrock met een stevige knipoog naar bijvoorbeeld Creed, Alter Bridge en Nickelback, en hier kan Taylor vooral zijn zangtalent-ei kwijt die hij als brulboei van Slipknot niet echt leggen kan. Met deze bijgestelde verwachting is het werk van Stone Sour prima te pruimen, als je tenminste verder wil kijken dan alleen maar de stijl van bands als Slipknot. Let wel, Stone Sour zag het levenslicht voordat Slipknot werd opgericht. Tot zover de geschiedenisles.

House of Gold & Bones Part I gaat meteen goed van start met Gone Sovereign. Stone Sour laat er geen twijfel over bestaan; de band keert weer terug naar het geluid waarmee het zo succesvol was, en dat was en is een stuk ruiger dan de voorgaande plaat Audio Secrecy. Dit is een van de hardste nummers die Stone Sour ooit maakte, en dat kunstje flikken ze gelukkig nog een paar keer op deze plaat. Het beste voorbeeld daarvan is wel RU 486 en dat geldt ook voor afsluiter Last Of The Real.

Maar House Of Gold & Bones Part I is meer dan dat. Het heeft ook heavy doch langzamere nummers als Absolute Zero en A Rumor Of Skin. Er zitten ook meer melodische nummers tussen (Tired, My Name Is Allan) en zelfs een nummer dat uitblinkt qua compositie (Influence Of A Drowsy God). Helaas zijn er ook wat zwakkere nummers te vinden (The Travelers en Taciturn) maar dat mag niet verbloemen dat Stone Sour zich prima revanchehert van de voorgaande misstap. En uit de recensie van deel twee blijkt dat die lijn zich gelukkig voortzet.

Tracklist:
1. Gone Sovereign
2. Absolute Zero
3. A Rumor Of Skin
4. The Travelers Pt. 1
5. Tired
6. RU 486
7. My Name Is Allan
8. Taciturn
9. Influence Of A Drowsy God
10. The Travelers Pt. 2
11. Last Of The Real