De heren van Volbeat moeten namelijk heel erg op gaan passen dat zij niet te serieus genomen willen worden. Krampachtig wordt geprobeerd om volwassen songs te schrijven, maar daarbij wordt volledig voorbij gegaan aan datgene wat Volbeat nou net zo aantrekkelijk maakt: speelse rockabilly-metal waar je uitermate vrolijk van wordt. En van de laatste plaat word ik nou niet meteen vrolijk. Oh jawel, er staan zeker een aantal prima songs op, waarbij ik absoluut niet stil kan zitten. Een nummer als Black Bart bijvoorbeeld, al is dat dan net weer het snelste nummer van de plaat, rockt behoorlijk en daar hoor je de oude Volbeat zeker de kop op steken. Maar als ik dan een draconisch nummer als My Body of The Sinner Is You langs hoor komen, dan schieten de tranen in mn broek: waar is mijn geliefde Volbeat nou gebleven? Zijige popsongs die klaargestoomd zijn voor 3FM zijn kennelijk de toekomst voor Volbeat. De meeste nummers blijven voortdreunen in hetzelfde tempo, en helaas ligt dat tempo niet al te hoog deze keer.
En dan die samenwerking met King Diamond. Ik realiseer me terdege dat het door velen als heiligschennis zal worden beschouwd, maar ik vind het nummer Room 24 nergens naar klinken. De stemmen van King Diamond en Michael Poulsen passen simpelweg niet bij elkaar. Het nummer zelf is wel lekker puntig en metal, maar het gegil van de King, gecombineerd met het gejengel van Poulsen vergalt mijn luistergenot. Het is echter niet het enige duet op deze plaat. Ene Sarah Blackwood doet een duit in het zakje op Lonesome Rider, n van de leukere countryachtige nummers op de plaat. Ik had nog nooit van de beste dame gehoord, maar ze blijkt een Canadese country-zangeres te zijn.
Die country komt wel redelijk uit verf deze keer. Maar dan niet die lekker tegendraadse, alternatieve country zoals we dat op de eerste twee platen hoorden, maar meer van die Ilse de Lange-country die je (teveel) op de radio hoort. Het woord 'outlaw' in de titel gaf mij nog enige hoop op country-fratsen zoals we die kennen van helden als Willy Nelson en Waylon Jennings, maar helaas... De hele plaat ademt een Western-sfeertje uit, maar eigenlijk veel verder dan het intro en hier en daar een akoestisch riedeltje komt het deze keer ook niet. Ergens halverwege het nummer Doc Holiday komt men ineens met een soort van sitar op de proppen die echt helemaal niets toevoegt aan de sfeer en zeker niet outlaw of shady is.
Ook bij de productie is voor de veilige weg gekozen. Weg is het puntige rockabilly basgeluid, weg zijn de muren van gitaargeluid, en ook weg is het kenmerkende, stuiterende geluid van Poulsen's zang, zoals we dat kennen van bijvoorbeeld een klassieker als The Human Instrument. Daarvoor is een zalvend poppy geluid in de plaats gekomen, dat vooral niet teveel aanstoot mag geven aan de tere kinderzieltjes van 3FM. En dan blijkt dus weer dat commercie wederom n van mijn favoriete bands langzaam de vernieling in helpt. Herinneringen aan hoe het Metallica ooit vergaan is, steken meer dan eens de kop op tijdens het luisteren.
En dan is het cirkeltje weer rond. Volbeat is nog altijd 100 keer beter dan een heleboel andere bands, maar Volbeat is inmiddels al zo mainstream geworden dat zelfs de risicos die ze durven nemen geen risicos meer zijn. Outlaw Gentlemen & Shady Ladies is voornamelijk een hele veilige plaat voor Poulsen en kornuiten. Of ze hier veel fans mee gaan winnen? Ongetwijfeld. Of ze hier veel fans mee behouden? Dat weet ik zo net nog niet. De tijd zal het leren.
Tracklist:
1. Lets Shake Some Dust
2. Pearl Hart
3. The Nameless One
4. Dead But Rising
5. Cape Of Our Hero
6. Room 24
7. The Hangmans Body Count
8. My Body
9. Lola Montez
10. Black Bart
11. Lonesome Rider
12. The Sinner Is You
13. Doc Holiday
14. Our Loved Ones
