Waar Manowar vooral herinnerd wordt door platen als Battle Hymns en Kings Of Metal, zijn er weinig die de andere meesterwerken uit de jaren tachtig aanhalen. Lennert stelde dat probleem jaren geleden al aan de kaak met zijn review over Into Glory Ride. Een meesterwerk dat op het eerste gehoor misschien niet heel boeiend is, maar wanneer het eenmaal haar geheimen prijsgegeven heeft, een klassieker van jewelste blijkt. Helaas zijn er nog steeds weinig mensen die dat inzien. Dezelfde situatie is in iets mindere mate van toepassing op Sign Of The Hammer. Wellicht omdat die wat toegankelijker en (niet onbelangrijk) makkelijker te vinden is.
Sign Of The Hammer zet vooral de ingeslagen weg van Hail To England voort, dat nota bene in hetzelfde jaar verschenen is. Met All Men Play On Ten wordt direct een duidelijke statement neergezet. Manowar zal niet zwichten voor commercie en de druk van buitenaf om de stijl aan te passen. Een te gek nummer dat het juiste signaal naar de fans afgeeft. Wat dan wel grappig is, is dat Animals in het verlengde ligt van de bands waar Manowar dan zojuist tegen afgegeven heeft. Gelukkig zingt Eric Adams zoals altijd bevlogen. Animals is geinig om mee te zingen, maar voor ondergetekende het minst interessante nummer van de plaat. Vanaf Thor (The Powerhead) wordt het echt episch en horen we Manowar zoals ze op hun best zijn. Dan heb ik pas echt zin om de muziek op tien te zetten en helemaal los te gaan op die ongelooflijk stoere riffs van Ross The Boss en Joey DeMaio. Swing your hammer to crack the sky. In gedachten hoor je Joey brommen: Dit is metal! En hij heeft gelijk.
Je zou kunnen zeggen dat de rest in een epische waas voorbij trekt, maar daar doe ik de plaat veel te kort mee. Songs als Mountains en de titeltrack zijn exemplaren waar veel epic heavy metalbands stikjaloers op mogen zijn. The Oath is van buitenaardse klasse. Op Thunderpick haalt Joey DeMaio zijn bassgitaar door de mangel om vervolgens te eindigen met Guyana (The Cult Of The Damned). Dat nummer is alleen al bijzonder omdat het tot op heden het enige politieke nummer is dat Manowar uitgebracht heeft. Het gaat over de collectieve zelfmoord van de sekte The Peoples Temple onder leiding van Jim Jones in 1978. Het nummer is erg meeslepend en emotioneel. Het bevestigt dat Manowar een veelzijdigere band is dan de meeste mensen denken.
Sign Of The Hammer is een compact, maar sterk album. Het staat symbool voor de gouden jaren van de band, toen er met Ross The Boss nog een erg sterke line up stond en de tijd dat de fans nog werden doodgegooid met krakers in plaats van verzamelaars en live dvds. De echte fans hoef ik hier niets meer over te vertellen, maar ken je Manowar alleen van Battle Hymn, Kings Of Metal en/of het recente werk, dan loont het absoluut om je tijd in Sign Of The Hammer te steken. Natuurlijk al (mee)schreeuwende en met je vuist in de lucht!
Tracklist:
1. All Men Play On 10
2. Animals
3. Thor (The Powerhead)
4. Mountains
5. Sign Of The Hammer
6. The Oath
7. Thunderpick
8. Guyana (Cult Of The Damned)
.jpeg){kind=small}
