Mijn kritiek ligt dan ook helemaal niet bij Martin Fischer, maar eerder de houding van de band. Naar eigen zeggen staan de woorden stagnatie, formules en verwachtingen niet in hun woordenboek. Met uitzondering van flink wat meer zangpartijen, volgt dit kleine, metalen broertje van Pink Floyd de bekende weg en krijgen de fans bijna precies datgene wat ze verwachten. Stagnatie is een woord met een negatieve context, maar dat is nergens voor nodig! De muziek van Long Distance Calling is altijd prettig geweest. Stagnatie van kwaliteit mag hier dan ook rustig gezien worden als het handhaven van kwaliteit. Het wereldrecord honderd meter sprint zal ooit niet meer verbeterd kunnen worden. Het betekent echter niet dat de atleten dan ineens niet meer goed zijn.
Long Distance Calling doet waar het goed in is, en dat is prachtige muzikale landschappen creren. Het is echter niet zo briljant om tot legendes als Pink Floyd of Tool gerekend te mogen worden, maar onverdienstelijk is het allerminst. De band komt ook op The Flood Inside met prachtige melodien, uitgesponnen stukken en sterke wisselingen in dynamiek en snelheid. Voor postrock/metalbegrippen is de muziek erg uitbundig, maar toch blijft de, voor het genre, typische atmosfeer intact. De plaat is in elk geval erg degelijk, maar heeft naast een aantal sterke ook middelmatige momenten. Het positieve gevoel overheerst.
Tracklist:
1. Nucleus
2. Inside The Flood
3. Ductus
4. Tell The End
5. Welcome Change
6. Waves
7. The Man Within
8. Breaker
