Wardruna is wat je noemt een vreemde eend in de bijt. Ik ken geen enkele band die een vergelijkbare sound heeft. Mocht u die wel kennen, laat het me asjeblieft weten, want na Runaljod - Gap Var Ginnunga uit 2009 is het anno 2013 met Runaljod - Yggdrasil weer raak! Wardruna heeft in de typerende stijl die zich nog het best laat omschrijven als een soort ambient dark folk, weer een juweeltje afgeleverd die zeker hoog op de jaarlijsten gaat komen. Ook staat deze plaat weer bol van de symboliek. Een review is veel te kort om alle achtergronden te bespreken, maar ik ga toch een poging wagen.
Dit tweede deel van het te maken drieluik, dat gebaseerd is op de drie delen van het futhark (het runenalfabet, Runaljod betekent zoiets als 'gedichten over de runen') draagt de titel van de vijfde rune uit Hagals acht. Dit teken, ongetwijfeld het bekendste uit het tweede deel van de futhark, is de naam van de taxus, in de Noordse mythologie de wereldboom, of het paard van Odin. Tot zover een inleiding in de mythologische achtergronden van dit album, want muzikaal valt er ook genoeg te vertellen. Als u meer wilt weten over de achtergronden, heeft u aan Google een goede vriend en daarnaast bestelt u uiteraard de digibookversie van deze plaat met (o.a.) vertaalde lyrics.
Zoals elk deel van de futhark zijn eigen karakter heeft, klinkt ook Runaljod - Yggdrasil anders dan het debuutalbum. Toch is de sound van dit tweede album onmiskenbaar Wardruna. Niet in de laatste plaats door het instrumentgebruik: De traditionele en ceremonile instrumenten (zoals de Hardangerviool, de mondharp, diverse ratels en nog veel meer) die op de eerste plaat gebruikt zijn, keren ook hier weer terug. Verder is Einar Kvitrafn Selvik voor zijn project weer de natuur in getrokken om geluiden op te nemen op plekken die relevant zijn voor de onderwerpen van de nummers.
De Wardruna-sound zit hem daarnaast in de samenwerking met de vocalisten Lindy en Gaahl (God Seed/Gorgoroth). Deze vocalisten zijn duidelijk beter op elkaar ingespeeld geraakt en dat uit zich op dit album met name in de muzikale en technische complexiteit. Nee, Wardruna maakt het zich niet makkelijk met deze zanglijnen en dat is genieten, voor wie daar van houdt. Ze krijgen daar dan ook alle ruimte voor. Er zijn minder instrumentale stukken. In dat opzicht hebben vooral de hoorns een stapje terug moeten doen, maar dat biedt alleen maar extra ruimte voor de gelaagde samenzang die Wardruna zo typeert.
De band is met Runaljod - Yggdrasil zelfverzekerder en toont vooral ook veel lef. Dit wordt het duidelijkst aan het licht gebracht door de negende track, Gibu. Het ritmisch complexe nummer staat bol van het eigenaardige stemgebruik, maar bovenal heeft het een complex metrum. Het is even zoeken, maar als je die eenmaal te pakken hebt, werkt het betoverend.
Naast dat de drie delen van de futhark onderling van elkaar verschillen, hebben de runen binnen de delen ook allen hun eigen magische betekenis en een eigen karakter. Dit wordt weerspiegeld in de diversiteit van de tracks op deze schijf. Ondanks dat vormen ze tezamen een duidelijk herkenbare eenheid. Wardruna heeft wederom een prachtig kunstwerk afgeleverd.
Houdt u niet van nieuwe geluiden of van conceptalbums met diepgang, dan was u hier niet aanbeland. Dus als u dit leest: Koop deze plaat!
Tracklist:
1. Rotlaust Tre Fell
2. Fehu
3. Naudir
4. Ehwar
5. Ansur
6. Iwar
7. Ingwar
8. Gibu
9. Solringen
10. Sowelu
11. Helvegen
