Zoals bij bijna elk muziekgenre kun je niet stellen dat een bepaald album de allereerste 'nu metal'-release is. Nu metal ontwikkelt zich eind jaren tachtig en begin jaren negentig geleidelijk, doordat onderling zeer divers klinkende bands als (in chronologische volgorde) Faith No More, Jane's Addiction, Nine Inch Nails, Primus, Helmet, Rage Against The Machine, Tool, Sepultura en verscheidene anderen de agressieve riffs van heavy metal vermengen met invloeden uit allerlei andere genres als funk, industriële rock, grunge, hardcore punk en niet in de laatste plaats hiphop. Die ontwikkeling zet zich gestaag door, waarna eind jaren negentig en begin van deze eeuw wereldwijde miljoenenverkopen volgen voor langspelers met een 'typische' nu metal sound als Follow The Leader (1998) van Korn, Significant Other (1999) van Limp Bizkit en het titelloze debuut van Slipknot uit datzelfde jaar.

Je kunt daarom niet zonder meer stellen dat het titelloze debuut van Korn uit 1994, dat bij de release slechts een bescheiden verkoopsucces is, het allereerste nu metal-album is. Enerzijds gaan aan deze cd een reeks platen van andere artiesten vooraf, die al dicht tegen nu metal aanschuren, anderzijds zullen zowel Korn zelf als zijn tijdgenoten en volgelingen naderhand langspelers uitbrengen met een meer 'typische' nu metal-sound dan wat Korn op de tafel brengt. Wat ik wel durf te stellen, is dat geen ander album zó belangrijk en invloedrijk is geweest in de ontwikkeling van nu metal en zo geïdentificeerd wordt met het genre als deze plaat. Korn biedt een naadloze mix van stukjes metal, hiphop, funk, industrial, grunge, gospel, doedelzakspel en wat al niet meer, inclusief de inmiddels onlosmakelijk aan nu metal verbonden laaggestemde zevensnarige gitaren en intieme, huilerige teksten over onder meer drugsverslaving en kindermisbruik.

Nu metal roept onder zowel jonge als oudere metalfans sterk uiteenlopende reacties op, van blinde adoratie tot grote afkeer. Aangezien Korns debuutalbum niet ten onrechte door velen als de grote katalysator en daarmee hoofdschuldige wordt gezien voor de grote populariteit die het genre gedurende een aantal jaren verwierf, zullen waarschijnlijk weinig cd's tegelijkertijd door zovelen geliefkoosd en door zoveel anderen met een intense passie verafschuwd worden. Wiens kant kies ik? Ik heb zelf nooit al te veel naar nu metal geluisterd en wanneer heden ten dage zo af en toe een verse nu metal-release mijn pad kruist, dan beoordeel ik hem (net als bij elk ander langlopend genre) negen van de tien keer als middelmatige, overbodige mosterd na de maaltijd. Net als praktisch elk ander muzikaal genre heeft ook nu metal mijns inziens echter, zeker in de beginperiode, een paar loepzuivere pareltjes opgeleverd. Korns titelloze debuutalbum is daar een van en misschien wel de beste.

De muzikale mengpot van stijlen, die de band hier biedt, is fascinerend en alle verschillende stukjes passen perfect in elkaar. De vocalen van Jonathan Davis zijn afwisselend en sterk. De persoonlijke teksten zijn (voor die tijd) gewaagd en beklemmend. Hoe goed het album is, blijkt zodra ik een keuze wil maken welke van de songs tot mijn favorieten behoren en in deze (retro)recensie speciale vermelding verdienen. Eigenlijk wil ik ze namelijk alle twaalf selecteren. Soms lijken de nummers qua riffs en sound enigszins op elkaar, maar toch heeft elk lied voor mijn gevoel iets unieks en bijzonders, waardoor ik bij een Korn-concert het volle dozijn het liefst dan ook stuk voor stuk zou willen horen (naast een verzameling van het beste van hun latere albums). Met dien verstande dat wanneer het aangrijpende slotlied Daddy een minuut of zes bezig is, de cd-speler onverbiddelijk uit gaat. Het daaropvolgende minutenlange irritante gegrien van Jonathan Davis, de daaropvolgende minutenlange ongewenste stilte en het daaropvolgende minutenlange onzinnige (zogenaamd) met een verborgen microfoon opgenomen gesprek over het in elkaar zetten van een auto-onderdeel wil ik nooit meer horen. Maar het kleine uur aan muziek voordat Davis begint te grienen, is van begin tot eind geweldig.

Korn is voor mij dan ook een moderne klassieker. Als deze plaat verantwoordelijk is voor een (inmiddels tot een zwak stroompje opgedroogde) jarenlange stortvloed aan middelmatige imitaties, het zij zo. Ik kan me best voorstellen dat veel metalfans zich begin van deze eeuw groen en geel ergerden aan de zoveelste rapper met een laaggestemde zevensnarige gitaar op de achtergrond, wiens schreeuwerige clipje de schaarse zendtijd in beslag nam die op MTV en TMF destijds aan zogenaamd 'heavy' muziek werd toebedeeld. Dat laat onverlet dat innovators als de originele bandleden van Korn wel degelijk over talent beschikten. Een rock- en metalfan met een brede smaak hoort deze cd op zijn minst een kans te geven, mocht hij anno 2013 (bijvoorbeeld door een irrationele blinde weerzin voor alles wat naar nu metal ruikt) nog steeds in je verzameling ontbreken.

Tracklist:
1. Blind
2. Ball Tongue
3. Need To
4. Clown
5. Divine
6. Faget
7. Shoots And Ladders
8. Predictable
9. Fake
10. Lies
11. Helmet In The Bush
12. Daddy