Post-rock is als genre volledig ge�xplodeerd, maar er zijn maar enkele bands die een speciale plek in mijn hart hebben weten te veroveren. Het Japanse Mono is daar ��n van. Albums als You Are There en vooral Hymn To The Immortal Wind wisten mij de afgelopen jaren tot op het bot te ontroeren. De sublieme, weemoedige melodielijnen in combinatie met de hemelse orkestratie zorgden ervoor dat de tranen regelmatig over de wangen bungelden.

Toen bekend werd dat Mono in 2012 een album in samenwerking met het The Holy Ground Orchestra zou uitbrengen, schiep dat bij mij dus nogal wat verwachtingen. Hoe geniaal zou Mono klinken als de band een volledig orkest achter zich heeft staan om zijn meeslepende soundscapes te vertolken? De cineastische muziek leent zich er in ieder geval perfect voor, in theorie althans. In de praktijk blijkt het tegen te vallen, maar dat heeft helaas vooral met de afzichtelijke productie van deze plaat te maken.

Na de eerste luisterbeurt was ik namelijk diep en diep teleurgesteld over wat Mono op For My Parents laat horen. Wat is er gebeurd met de explosieve climaxen? Waarom is het gitaarwerk zo onverklaarbaar zacht? En welke idioot heeft zijn fiat gegeven aan deze muffige sound? Met name het drumgeluid heeft daar ernstig onder te lijden, maar ook het gitaarwerk lijkt nooit volledig te ontremmen. De epische climaxen van weleer komen nu nooit volledig uit de verf en de momenten waarop de intensiteit toeneemt, verzandt de muziek in ��n ondefinieerbare brei.

De belachelijke eindmix is des te storender als je goed luistert naar de kwaliteit van nummers als Legend en Nostalgia, die als vanouds vol staan met nostalgische, meeslepende melodielijnen. Het is weliswaar een beproefd recept, maar Mono houdt een onmiskenbaar gevoel voor tranentrekkende melodie�n die door de ziel snijden. Alleen die rommelige productie!

De kwaliteit van Mono heeft nooit gelegen in vernieuwingsdrang. Daarentegen hield de band juist altijd vast aan zijn sterkste punten: het fabriceren van enerverende melodielijnen die de luisteraar boven het alledaagse weten te verheffen. Ook al balanceert het op de rand van kitsch, de grootse sound zorgde er altijd voor dat je � haast tegen wil en dank � ontroerd werd. Nu die grootse sound wegvalt, gaan ook juist deze andere aspecten knagen. De herhalingen, de vrijwel identieke opbouw van de nummers: het zijn elementen waarin normaliter juist een deel van de kracht van Mono schuilt, maar die nu vooral beginnen te storen. For My Parents is dan ook met afstand het minste album van deze Japanners. De voldoende zit hem in de kwaliteit van de nummers, maar de uiteindelijke luisterervaring blijk keer op keer een teleurstelling.

Tracklist:
1. Legend
2. Nostalgia
3. Dream Odyssey
4. Unseen Harbor
5. A Quiet Place (Together We Go)