Nee, wat mij betreft niet. Ill Nio maakt nu-metal met wat metalcore invloeden maar onderscheidde zich vooral door de Zuid-Amerikaanse invloeden. In 2000 viel dit nog wel op, maar anno 2012 (toen Epidemia het levenslicht zag) moet je van betere huize komen om boven het maaiveld uit te steken. Met Zuid-Amerikaanse invloeden denkt iedereen meteen aan Sepultura en een beetje Soulfly, maar behalve dat de muziek van Ill Nio daar weinig mee te maken heeft zijn die tribal roots ook weinig terug te vinden op Epidemia. En dat had het voor mij toch wat interessanter gemaakt. Als het dan namelijk wel gebeurd (La Epidemia, Death Wants More) ben ik meteen meer geboeid.
Natuurlijk is dit wel een band die inmiddels gepokt en gemazeld is, en dat hoor je aan het bandgeluid en de individuele prestaties. Daar valt niets aan af te dingen. Ook het artwork ziet er prima uit, ondanks dat het zestal al enige albums geleden afscheid heeft genomen van Roadrunner Records en nu de platen via het Duitse AFM Records uitbrengt. Maar dat is niet genoeg om te verbloemen dat dit maar een matig album is.
Enfin, mocht je de cd een kans willen geven luister dan naar het nummer La Epidemia dat met kop en schouders boven de rest van het album uitsteekt. Een lekker agressief nummer waar overigens praktisch geen cleane zang op te horen is. Dat is toch wel een teken aan de wand; waar die cleane zang de hoofdrol vervult worden de nummers wat zeikerig, met Time Wont Save You en Forgive Me Father als dieptepunt. Daar tegenover stelt de band nummers als Eva en Death Wants More die er prima mee door kunnen.
Nee, Ill Nio zal van betere huize moeten komen om haar bestaansrecht in de toekomst op te eisen. Deze cd zal wederom geen doorbraak betekenen.
Tracklist:
1. The Depression
2. Only The Unloved
3. La Epidemia
4. Eva
5. Demi-God
6. Death Wants More
7. Escape
8. Time Won't Save You
9. Forgive Me Father
10. Invisible People
