De jarenlange rijping is goed te horen, want A Healing Place is een zeer zorgvuldig gearrangeerd, intiem en smaakvol album geworden, waarop naast Anathema-invloeden ook duidelijk de hand van Katatonia te horen is. De band laveert tussen druilerige melodien, melancholische, uitgerekte zanglijnen en een sporadische, postrock-achtige versnelling. Dat alles wordt op de juiste momenten ondersteund door stemmig toetsenwerk. Hoewel The Chant gedurende het hele album een verfijnd soort ingetogenheid hanteert, is er ook een klein aantal wat stevigere momenten te vinden. Dat ligt vooral aan het tribal-achtige drumwerk dat gedurende die passages domineert (zoals op een pareltje als Riverbed of het beklijvende Distant Drums).
Het zijn die wat stevigere momenten waarop deze Finnen het meest indruk maken, want als tijdens het akoestische My Kin alle vaart verdwijnt, wordt het klasseverschil met een band als Anathema (die in dit soort akoestische nummers wl precies de juiste snaar weet te raken) toch nog duidelijk. Eveneens merk ik dat de band het hoge niveau van de eerste nummers niet helemaal weet door te trekken tot het eind, waar het materiaal iets anoniemer klinkt. Dat soort kleine euvels deert echter weinig, want hoewel The Chant nog niet die absolute klasse en finesse van zijn grote voorbeelden heeft, is A Healing Place een meer dan verdienstelijke plaat.
Tracklist:
1. Outlines
2. Riverbed
3. The Black Corner
4. The Ocean Speaks
5. Distant Drums
6. My Kin
7. Regret
8. Spectral Light
