Zo schieten begin jaren negentig in de omgeving van de Zweedse stad Gteborg de deathmetalbands als paddestoelen uit de grond. Zij onderscheiden zich al rap van de concurrentie in andere steden en landen door steeds meer melodie, invloeden uit traditionele heavy en neoklassieke powermetal alsmede semi-akoestische passages in te bouwen, waarbij overigens veel inspiratie wordt ontleend aan het album Heartwork (1993) van de in Engeland gevestigde grootheid Carcass. Zo ontwikkelt zich medio jaren negentig de zogenaamde 'Gothenburg sound' en meer in het algemeen het melodic deathmetalgenre (oftewel melodeath).
De meest toonaangevende acts uit deze stroming zijn Dark Tranquillity, At The Gates en In Flames, die alledrie in de loop van 1995 kort na elkaar de plaatselijke Fredman Studio induiken om met producent Fredrik Nordstrm een album op te nemen. Uiteindelijk vormen deze drie cd's gezamenlijk een blauwdruk van de Gothenburg sound. Tot op de dag van vandaag gelden The Gallery van Dark Tranquillity, The Jester Race van In Flames en Slaughter Of The Soul van At The Gates daarom als baanbrekende platen, die het gezicht van deathmetal voorgoed hebben veranderd. Van dit legendarische trio lag Slaughter Of The Soul net iets eerder in de winkel dan de beide andere langspeelplaten. Bovendien is hij ook de meest invloedrijke van de drie, want de typische sound en hakkende gitaarriffs van At The Gates hoor je niet alleen bij ontelbare melodeathbands, maar ook in de muziek van talloze melodieuze metalcoreformaties terug.
Slaughter Of The Soul is derhalve in historisch opzicht een belangrijk document. Als we ons mentaal terug verplaatsen naar eind 1995, dan valt moeilijk te ontkennen dat At The Gates bij de release van dit album een voor die tijd bijzonder origineel geluid liet horen. Net als bijvoorbeeld bij het debuutalbum van Venom is het logisch dat hele volksstammen aan beginnende (metal)muzikanten, toen zij Slaughter Of The Soul aanschaften en voor het eerst beluisterden, geschokt dachten: "Hey wat is dat? Zulke muziek wil ik ook gaan maken!" Maar net als bij Venom kun je je afvragen of At The Gates meer te bieden had dan alleen een paar nieuwigheidjes. Heeft Slaughter Of The Soul de tand des tijds doorstaan? Zijn de songs van die cd wel goed genoeg om, nu er duizend andere bands rondlopen met praktisch dezelfde sound, te kunnen spreken van een echte klassieker die met kop en schouders boven de rest uitsteekt?
Natuurlijk bevat dit vierde en laatste studio-album van At The Gates (de eerste drie waren meer standaard deathmetal) een verzameling bovengemiddelde songs. De langspeler is over de volle lengte van een constant hoog niveau en met name het gitaarspel is zeer sterk. Bovendien ken ik onderhand, door de vele luisterbeurten in de loop der jaren, elk fragment van deze cd als ware het een stukje van mezelf. Maar toch... Als we het (weliswaar fraaie) intermezzo Into The Dead Sky en outro The Flames Of The End niet meetellen, dan bevat Slaughter Of The Soul ternauwernood negen echte songs, die in totaal minder dan een half uur vullen. Daarvan is, als ik heel eerlijk ben, alleen Cold een chte topper.
De rest van de composities is goed, maar enigszins eentonig, en wordt door het werk van een aantal tijdgenoten en volgelingen van At The Gates gevenaard of zelfs overvleugeld. Zo heeft een muzikaal nauw verwante groep als Arch Enemy heel wat nummers geschreven die zich met uitschieter Cold kunnen meten en torenen diverse albums van dat gezelschap een eindje boven Slaughter Of The Soul uit. De conclusie luidt dan ook dat deze plaat mede aan de basis heeft gelegen van een nieuwe stroming binnen de (death)metalwereld en ook zeventien jaar later nog zeer genietbaar is; Maar een ware tijdloze klassieker, die meer dan 90 punten verdient, nee dat is Slaughter Of The Soul mijns inziens toch net niet.
Tracklist:
1. Blinded By Fear
2. Slaughter Of The Soul
3. Cold
4. Under A Serpent Sun
5. Into The Dead Sky
6. Suicide Nation
7. World Of Lies
8. Unto Others
9. Nausea
10. Need
11. The Flames Of The End
