Een van de jongste telgen van de Profound Lore-stal is het Amerikaanse Bosse-De-Nage. De band maakt met het simpel getitelde III � niet verrassenderwijs het derde album tot op heden � zijn debuut voor dit label. Muzikale fijnproevers, Roadburn-sympathisanten en ander experimenteel aangelegd volk weten dan hoe laat het is, want Profound Lore is toch wel een beetje de BMW onder de ruimdenkende blackmetal- en sludgelabels. Agalloch, Krallice, Nachtmystium, Cobalt, Leviathan: het is moeilijk om het lijstje bandnamen door te nemen zonder onder de indruk te raken.

Tegelijkertijd betekent dit dat we dus wel het een en ander mogen verwachten van Bosse-De-Nage. Want laten we wel wezen: Profound Lore zal niet het eerste het beste blackmetalbandje onder zijn vleugels nemen. Maar kan de band de verwachtingen ook waarmaken? In muzikaal opzicht blijkt III een album te zijn dat perfect bij dit label past. De luisteraar krijgt een stevige partij stuwende, zware black metal voorgeschoteld, waarin intense passages worden afgewisseld met postrock-achtige intermezzo's. Met name het bij vlagen tribal-achtige drumwerk zorgt voor een lekker avantgardistisch sfeertje. Inmiddels is dit soort muziek zeker niet meer vernieuwend, maar de uitvoering mag er best zijn.

Nu klinkt opener The Arbonist nog wat gewoontjes, maar het hierop volgende Desuetude maakt de beweegredenen van Profound Lore al heel wat beter duidelijk. De subtiele, emotionele postrockpassage halverwege het nummer verraadt dat deze band veel in zijn mars heeft.Het nogal hoge gekrijs van B. zal niet ieders smaak zijn, maar de zang domineert gelukkig nergens. Maar goed ook, want Bosse-De-Nage is op zijn best gedurende de lange, intense instrumentale passages, die vaak een beetje soundscape-achtig aandoen. Een scheut Neurosis, een snufje Cobalt, en wat Long Distance Calling in sommige rustigere stukken, dat soort werk.

Het zijn sowieso de rustige momenten waarop Bosse-De-Nage zich het meest weet te onderscheiden. Neem nu het minimalistische Cells, dat door zijn �spoken word vocals� en ingetogen geroffel een behoorlijk hypnotisch effect heeft. Ook het hierop volgende The God Ennui, met ruim tien minuten het langste nummer op III, houdt die hypnotiserende sfeer goed vast, totdat halverwege het gas erop gaat en de stuwende black metal weer de overhand neemt. Met de dynamiek zit het dus wel goed. Met III heeft Bosse-De-Nage dan ook een prima album afgeleverd dat het bij de liefhebbers van bovengenoemde bands ongetwijfeld goed gaat doen. Roadburn 2013 dan maar?

Tracklist:
1. The Arborist
2. Desuetude
3. Perceive There A Silence
4. Cells
5. The God Ennui
6. An Ideal Ledge