Er broedt iets in Groot-Brittanni�. Of het te maken heeft met het druilerige, regenachtige klimaat, de wijdse, heuvelachtige landschappen of de rijke geschiedenis, zullen we maar in het midden laten. Feit is wel dat de laatste jaren de ene na de andere fantastische band uit de blackmetalunderground komt opduiken. Fen, Winterfylleth, Altar Of Plagues, en vanuit een iets andere hoek A Forest Of Stars: het zijn allemaal bands die met elkaar gemeen hebben dat ze platgetreden paden vermijden en nieuw elan brengen.

Wodensthrone past zonder enige twijfel in dat rijtje � en ontstijgt zelfs de meeste van deze toch niet bepaald misselijke namen. Het in 2009 verschenen debuutalbum Loss was al een majestueus epos vol enerverende, door duistere folklore be�nvloede black metal, dat door collega Jeroen destijds volkomen terecht werd bejubeld. De eerder dit jaar verschenen opvolger Curse doet daar echter totaal niet voor onder. Wat Wodensthrone hier laat horen, is bijzonder imponerend. Het korte intro The Remaining Few dient ter inleiding tot het magistrale Jormungandr dat met zijn grandioze, epische riffs, vurige drumwerk en adembenemende tempowisselingen direct een van de hoogtepunten van het album oplevert.

Het niveau van de rest van het materiaal blijft echter niet achter. Werkelijk ieder nummer op Curse staat vol met prachtige, meeslepende riffs, opzwepende melodielijnen en dynamische tempowisselingen. Luister maar eens naar First Light, dat halverwege een zeer fraaie, melodieuze, folk-achtige passage bevat, waarna de alles verzengende, snijdende blackmetalriffs op overtuigende wijze weer het voortouw nemen. Maar ook The Great Darkness en Battle Lines zijn kolossen van nummers, die de luisteraar zonder enige moeite weten te overdonderen en mee te zuigen. Bij vlagen doet Curse me denken aan (het beste werk van) Wolves In The Throne Room, maar natuurlijk ligt ook een vergelijking met Winterfylleth voor de hand. Zelfs liefhebbers van Ikuinen Kaamos zullen hiermee uit de voeten kunnen.

Wat verder opvalt, is de geweldige productie die dit schijfje heeft meegekregen. Het gitaargeluid is vol en transparant, de drums klinken episch en doeltreffend en het hele geluid �ademt� op een natuurlijke manier. Daardoor klinkt het album heel organisch en vloeiend. Alle invloeden culmineren op de twaalf minuten durende afsluiter The Name Of The Wind in een prachtige, melancholische climax. Hoe vaker ik dit album beluister, hoe meer ik onder de indruk ben van de souplesse waarmee deze band zijn lange, meeslepende nummers weet in te kleden. Curse is dan ook een waar meesterwerkje geworden, dat van begin tot eind boordevol kwaliteit staat.

Tracklist:
1. The Remaining Few
2. Jormungandr
3. First Light
4. The Great Darkness
5. Battle Lines
6. Wyrg�u
7. The Storm
8. The Name Of The Wind