Na enkele luisterbeurten wordt al snel duidelijk dat Momentum niet helemaal in het verlengde ligt van zijn persoonlijke en bij vlagen toch wel zware voorganger. Dit album is een stuk toegankelijker geworden, met vijf korte en relatief eenvoudig opgebouwde prognummers. Het geheel klinkt bovendien wat speelser en losser dan het grootse Testimony 2. Er valt goed te horen dat de bandleden elkaar perfect aanvoelen en dat de plaat in een ontspannen sfeer is opgenomen.
Het titelnummer waarmee wordt geopend, doet mij sterk denken aan Lifeline: een redelijk eenvoudig, losjes gespeeld nummer met een mooi refrein en een opbeurende, positieve vibe. Thoughts Part 5 ligt natuurlijk in het verlengde van Spocks Beard en staat weer vol met harmonieuze samenzang. Smoke And Mirrors is dan weer een Morse-ballad volgens het boekje: met melancholisch akoestisch gitaarwerk beginnend en uitmondend in een emotionele climax. Het is weliswaar niet zijn beste ballad, maar het is toch knap hoe Morse er steeds weer in slaagt om eersteklas nummers neer te pennen.
Toch is er ook ruimte voor verrassingen. De atypische ballad Freak is zelfs het meest verrassend. Het nummer steunt op een pittoresk klinkende, frivole pianomelodie en ontwikkelt zich van speels en lichtvoetig tot een fraaie, diepzinnige ballad. Overigens zou Momentum geen Morse-plaat zijn als er niet minstens n echt epos op stond. In dit geval vervult het machtige World Without End die rol. Hoewel het nummer niet zo goed is als So Many Roads, is het desondanks toch weer een meesterlijk in elkaar zittend nummer. Kort samengevat: Momentum is een topplaat. Alweer. Dat Morse zijn momentum nog maar lang mag houden!
Tracklist:
1. Momentum
2. Thoughts Part 5
3. Smoke And Mirrors
4. Weathering Sky
5. Freak
6. World Without End
