De achtste telg van de olijke Finnen zou als we op de persberichten moeten afgaan serieuzer en melancholischer zijn dan het eerdere werk. De thematiek van de plaat (Manala betekent onderwereld) leent zich in ieder geval voor een wat zwaarmoediger uitstapje. In eerste instantie lijkt het erop dat we deze woorden met een flinke schep zout te moeten nemen. Op de eerste helft van de schijf klinkt Korpiklaani ongeveer net zo melancholisch als Emile Ratelband met een kater: nauwelijks. In polonaise de onderwereld in, dat idee krijg ik een beetje.
Hoewel er dus in eerste instantie weinig veranderd lijkt op Manala, ligt het niveau van de nummers gelukkig wel weer wat hoger. Na Tervaskanto (2007) is de kwaliteit van de platen gestaag afgenomen, maar Manala heeft bij vlagen wel weer iets van de frisheid van de eerste albums terug. Vooral de eerste twee nummers (Kunnia en Tuonelan Tuvilla) krijgen de voetjes gegarandeerd van de vloer. Ook opzwepende nummers als Rauta en Ievan Polkka zijn echter een luisterbeurt waard.
Toch zijn de melancholische klanken waarvan in de nieuwsberichten gerept werd, niet helemaal uit de duim gezogen. Zo vormt het opmerkelijke Synkk, dat een stuk trager is en zelfs verrassend melancholisch klinkt, een aangename uitzondering op de feestvreugde. Het is een nummer waarmee de band ook direct meer diepgang krijg. De twee relatief lange afsluitende tracks Metslle en Sumussa Hmrn Aamun zijn eveneens wat minder opbeurend, maar missen de finesse van het eerder genoemde Synkk.
Wat valt er verder nog over Manala te vermelden? Eigenlijk vrij weinig. Opmerkelijk is het allemaal al lang niet meer wat Korpiklaani laat horen. Maar Manala geeft de band wel weer net genoeg krediet om de internationale podia nog een jaar onveilig te maken.
Tracklist:
1. Kunnia
2. Tuonelan Tuvilla
3. Rauta
4. Ruumiinmultaa
5. Petoelimen Kuola
6. Synkk
7. Ievan Polkka
8. Husky-Sledge
9. Dolorous
10. Uni
11. Metslle
12. Sumussa Hmrn Aamun
