Soms heb je enorm hoge verwachtingen van een nieuwe plaat en wil je het zo ontzettend graag goed vinden dat je er wel zeker een luisterbeurtje of tien aan waagt, als het bij de eerste beurt niet slaagt. Maar eigenlijk is dat niet eerlijk want dat geduld heb je niet voor andere releases. Er zijn echter ook bands waarbij het album op album hoe dan ook raak is. Dat het vanaf toon n onbegrijpelijk gaaf is en blinde aanschaf vrijwel risicoloos is. Dat geldt onverminderd voor Katatonia.
De Zweedse 'meesters der metalen melancholie' (jaja, daar is 'ie weer) timmeren al 21 jaar aan de weg en debuteerden destijds met Dance Of December Souls (1993). De blackmetalinslag van toen werd langzaamaan ingeruild voor een wat melodischer en melancholischer geluid. Dit was al te horen op Last Fair Deal Gone Down (2001) met tracks als Teargas en Sweet Nurse en werd verder uitgewerkt op Viva Emptiness (2003) met onder andere Ghost Of The Sun en Omerta.
Baanbrekend was echter The Great Cold Distance (2006). De grunts werden weliswaar op Discouraged Ones al gedag gezegd, maar met name door de agressie ook in de andere facetten te stileren en te doseren, werd de sound pas echt voor een groter publiek toegankelijk. De woede zit sindsdien meer onderhuids. Ook wordt er meer gexperimenteerd met complexere ritmes en gelaagdheid in de muziek; met succes. Om een en ander goed tot zijn recht te laten komen moest er natuurlijk meer aandacht aan de productie worden besteed, maar dat bleek geen enkel probleem voor deze grensverleggende Scandinavirs. Na Night Is The New Day (2009) is het nu aan Dead End Kings om hun melancholische hegemonie eens te meer te bewijzen. En daar slaagt deze zilveren glimmer glansrijk in.
Ook na het vertrek van gebroeders Norrman volgend op release van de vorige plaat is het kwartet muzikanten rondom zanger Jonas Renkse overduidelijk in staat om een album van de bovenste plank af te leveren. De plaat heeft een ietwat symfonischer, toegankelijker geluid, maar nog steeds is elke snare, elke cymbal, elke toon, ja, alles geweldig goed te onderscheiden en simpelweg 'raak'. Dat maakt het zowel voor de muziekfreak als voor de algemene luisteraar een werkelijk genot.
Dat het geluid van Katatonia op Dead End Kings wat symfonischer en melodischer is geworden leidt er wel toe dat het soms de neiging heeft ietwat gezapig over te komen. Maar als je dan de volumeknop in standje metal zet, blijft er van dat probleem niet veel meer over. De getergde melancholische stem zweeft als vanouds over de lekker rollende drumritmes.
Beste nummers in dat opzicht zijn The Parting en Dead Letters, maar wie The Great Cold Distance en Night Is The New Day al onweerstaanbaar goed vond, weet dat de rest hem ook zal bekoren. Rest nog slechts een eervolle vermelding voor de zeer aangename bijdrage van Silje Wergeberg. De zangeres van The Gathering, leent haar geweldige stem op de tweede track The One You Are Looking For Is Not Here; good job!
Tracklist:
1. The Parting
2. The One You Are Looking For Is Not Here (met Silje Wergeland)
3. Hypnone
4. The Racing Heart
5. Buildings
6. Leech
7. Ambitions
8. Undo You
9. Lethean
10. First Prayer
11. Dead Letters
