Een conceptalbum over de Griekse mythe Orpheus mag op papier interessant lijken. De realiteit blijkt echter heel anders. Ironisch, gezien de hedendaagse malaise in Griekenland. Eens een heldhaftig rijk, nu een armenstaat in spe met slechts runes als getuigen van een rijk verleden. Deze demo ademt zo'n zelfde armoede. Toegegeven, de akoestische gitaren staan er mooi op. Zelfs de zang is bij tijd en wijlen aardig. Maar de drums, elektrische gitaren en screams; daar lusten de honden geen brood van. Weg episch heldenverhaal.
Ik begrijp best dat bands die in demofase verkeren nog niet over de middelen beschikken om een vette productie te bekostigen. Tevens snap ik prima dat muziek niet dichtgeplamuurd hoeft te klinken. Alle begrip daarvoor. Dan nog hoeft dat niet te betekenen dat de boel zo armetierig uit de speakers moet kruipen. Van een nummer als Dance Of The Satyr kan ik geen chocolade maken. De gitaren klinken als muggen en drums als pannendeksels. Een song als Love Is The First Pain is structureel gezien overigens wel weer aardig, maar komt door de belabberde geluidskwaliteit totaal niet uit de verf.
Hoeveel sympathie ik ook heb voor dit Nederlandse clubje, hier gaan deze heren en dame geen hoge ogen mee gooien. De composities zijn te onsamenhangend, het geluid barslecht en de muzikale prestaties onder de maat. Het lijkt me beter dat TijaD nog een paar jaartjes rijpt in de oefenruimte en een belangrijke les leert van de tragiek van Orpheus. Niet omkijken, maar voorwaarts. Snel vergeten, dit werkje.
Tracklist:
1. The Forest #1
2. Dance Of The Satyr
3. As Eurydice Lay Dying
4. The Descendence To The Underworld
5. At The Gates Of Tartarus
6. Love Is The Worst Pain
7. In The End Youre Alone
8. The Forest #2
