Hoe vaker ik zijn nieuwe albums beluister als ze op de deurmat ploffen, des te minder schat ik in dat het album mij gaat verrassen; alleen bij Spirit Black gebeurde dat. Helaas verrast dit album me niet, hij valt me eerder wat tegen. De titelsong is ronduit saai te noemen, en als ik dan Christopher Cross' Ride Like The Wind hoor, heeft het album inmiddels een achterstand opgelopen op de eerder uitgebrachte schijfjes van Jorn's hand. De songs die volgen blinken ook niet uit in originaliteit (met ook nog een cover van zijn eigen Masterplan, Time To Be King), maar aan de andere kant is het ook niet echt saai te noemen.
Dat hij (of door zijn label) vergeleken wordt met David Coverdale en Ronnie James Dio lijkt nu meer hoogmoedswaanzin dan realiteit. Jorn is een goede powermetalzanger maar heeft niet het unieke van de genoemde twee iconen. Op Spirit Black geloofde ik het nog, maar ik ben het geloof een beetje kwijtgeraakt. De productie van dit album is iets vlakker dan we gewend zijn van eerdere releases (zoals het zwaar overgeproduceerde Unlocking The Past) en dat zie ik dan wel weer als lichtpuntje.
Nee, geen wereldschokkend album. Net als een aantal andere bands heeft Jorn een goede componist naast zich nodig om weer tot grotere hoogten te kunnen stijgen, met songs die veel meer cht venijn en klasse hebben.
Tracklist:
1. My Road
2. Bring Heavy Rock To The Land
3. A Thousand Cuts
4. Ride Like The Wind
5. Chains Around You
6. The World I See
7. Time To Be King
8. Ride To The Guns
9. Black Morning
10. I Came To Rock
11. Live And Let Fly
