Als eens in de zoveel tijd de faraos van Nile uit hun tombes kruipen, spitsen alle onderdanen in het koninkrijk der extreme metal de oren. Van deze death metal-kunstenaars weet je inmiddels wat je verwachten kan: Amerikaanse death die onlosmakelijk verbonden is met Egyptische thematiek. Toch is elk album dat artistiek brein Karl Sanders en de zijnen voortbrengen duidelijk te onderscheiden en het beluisteren ervan daarom een beleving op zich. In Their Darkened Shrines (2003) was heel sfeervol, Annihilation Of The Wicked (2005) was bruut en technisch, Itypahllic (2007) deed een poging om de Egyptische elementen in de brutaliteit te verweven maar oogstte vooral veel kritiek wat betreft de productie. Op Those Whom The Gods Detest (2009) leken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. Het was de plaat die velen overhaalden tot Nile-fanschap. De brutaliteit was meer dan ooit in een sfeervol kader geplaatst en de songs waren stuk voor stuk pakkend, zelfs meebrulbaar! (Arra! Arra! Dagon! Dagon!)
Nadeel van zon compleet album is dat Nile de lat erg hoog legde voor in de toekomst. Zou Nile dit kunnen evenaren, laat staan overtreffen?
De eerste tonen van At The Gate Of Sethu geven een prettig vertrouwd gevoel, want het is weer onmiskenbaar Nile dat de luisteraar tegemoet dendert. Hectische rifjes, druk drumwerk en het gebrul van Dallas Toller-Wade en Karl Sanders. Hetzelfde gevoel krijg je ook als je een blik werpt op de tracklist: de woordenstrengen zijn weer onnavolgbaar complex.
Er vallen ook gelijk nieuwe ingredinten in de gebruikelijke receptuur op. Allereerst heeft Nile nog nooit zo helder geklonken als op dit album. De kritiek die Ityphallic te verduren kreeg vanwege de modderige productie is nu totaal niet relevant meer. Deze sound is misschien zelfs iets t plastisch.
Karl Sanders laat zijn ultiem diepe putgrunt meer horen dan op het vorige album. Een fijn accent naast Dallas gesnauw. Er wordt minder geblast: het drumwerk van George Kollias roept nog steeds het beeld op van een demoon met duizend benen en armen, maar meer dan ooit tevoren speelt hij in dienst van de songs. Zijn spel is gevarierder en meer grensverleggend dan ooit tevoren, met veel fijne fills en verrassende uitstapjes. At The Gate Of Sethu bevat veel thrashtempos. Riffs krijgen meer kans om te ademen, voor zichzelf te spreken, in plaats van bedolven te worden onder de blastbeats. Nile lijkt de lat ook nog hoger gelegd te hebben wat betreft tempowisselingen. Wanneer die blastbeats van weleer namelijk de kop opsteken, doen ze dat op totaal onverwachte momenten, wat de impact alleen maar vergroot. Ook de zuivere zang die The Fiends Who Come To Steal The Magick Of The Diseased verrast, maar komt de variatie ten goede . De verschillende intermezzo's in de stijl van Karl Sanders' solowerk dragen daar ook aan bij.
Al deze factoren leveren een totaalbeeld dat op zijn zachtst gezegd episch te noemen is. Grootste prestatie op At The Gate Of Sethu is dat Nile er nog nooit eerder zo goed in geslaagd is de sfeer van de Egyptische mythologie op de luisteraar over te brengen. Andere kant van de munt is dan wel dat dit album geen duidelijke brute stamper als Lashed To The Slave Stick of Black Seeds Of Vengeance kent. Het album vormt meer een totaalbeeld, een vertelling met meerdere hoofdstukken die in elkaar grijpen.
Tot slot is het artwork ook prachtig. De Griek Seth Siro Anton, die eerder magnifiek werk voor Exodus, Soilwork en zijn eigen Septic Flesh leverde, heeft de duisterste kant van Nile weten te vangen in een krachtig beeld.
At The Gate Of Sethu uitroepen tot het meest geslaagde Nile-album tot nu toe is wat voorbarig. Wat wel nu al vaststaat is dat Nile hiermee en van de death metal-hoogtepunten van 2012 aflevert.
Tracklist:1. Enduring The Eternal Molestation Of Flame
2. The Fiends Who Come to Steal The Magick Of The Deceased
3. The Inevitable Degradation Of Flesh
4. When My Wrath Is Done
5. Slaves Of Xul
6. The Gods Who Light Up The Sky At The Gate Of Sethu
7. Natural Liberation Of Fear Through The Ritual Deception Of Death
8. Ethno-Musicological Cannibalisms
9. Tribunal Of The Dead
10. Supreme Humanism Of Megalomania
11. The Chaining Of The Iniquitous
