Soms zit je niet op te letten en heeft je favoriete band ineens een nieuwe plaat in de schappen gebracht terwijl jij van niets wist. Het overkwam mij met Katergon. Schande! Ondanks dat ik al mijn favorieten probeer bij te houden, werd ik toch onverwacht geconfronteerd met hun nieuwe werk. De heren hebben de Griekse helden van het schip de Argo erbij gehaald: Argonaut heet de schijf en is de opvolger van de tweetrack-ep Endless Life uit 2010 die ik destijds maar liefst 86 punten gaf. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik ontdekte dat het dit keer een full-length bleek te betreffen. Maar ik voelde ook enige scepsis opwellen: zouden ze het hoge niveau van die ep een plaat lang vol kunnen houden?
Continuteit ten opzichte van de ep is in ieder geval gewaarborgd in de songlengte. De zes tracks zijn uitgesmeerd over meer dan een uur aan muziek en daarmee overtreffen ze het gemiddelde van de vorige glimmer met enkele tellen. Het is natuurlijk een enorme uitdaging om zo'n lange schijf spannend te houden. En enige teleurstelling viel mij dan ook ten deel toen ik moest constateren dat het de Zwitsers niet gelukt is. Die teleurstelling heeft alles te maken met de lichte koerswijziging die de heren blijkbaar nodig achtten. Wie de review van Endless Life gelezen heeft, herinnert zich wellicht nog de metafoor van een rune zonder dak op een desolate vlakte... Het lijkt warempel wel alsof ze die rune hebben gerenoveerd en een tuintje hebben aangelegd.
De bovengenoemde koerswijziging heeft in de praktijk in ieder geval betrekking op de productie en de algehele sfeer. Argonaut is liever en zachtmoediger dan Endless Life: likje verf hier, laklaagje daar, dakkapelletje, buxushaagje... Nee ik overdrijf. Want het is heus niet dat de doomsludge nu ineens barstensvol vrolijke majeuren en blije riedeltjes zit. Niets van dat zelfs, maakt u zich geen zorgen, Katergon blijft sinistere muziek maken. Maar de trage geslepen nummers bezitten toch minder narigheid en depressie. Ik mis de dreiging die van het vorige album zo sterk uitging. Dit lijkt meer een requiem, berustend in het lot. Niet dat daar per se wat mis mee is.
Sterker nog, de band weet ook daar best raad mee. Katergon trapt bijvoorbeeld niet in de karakteristieke doomvalkuil; daar waar menig genregenoot te lang in dezelfde patroontjes blijft hangen, weten deze Berners de afwisseling er goed in te houden. Ook de balans tussen doom en sludge is aangenaam. Juist wanneer het doomdeel geheel in dreigt te kakken worden de overstuurde gitaren in de strijd geworpen. Ook de meerstemmige klaagzang maakt dit album tot een aangenaam nare luisterervaring. Want, hoewel minder dan Endless Life, is ook dit album een echte luisterplaat.
Het is jammer dat de band de lat zo enorm hoog heeft gelegd met die eerste ep. Dat niveau halen ze hier helaas niet, maar niettemin zal ik deze plaat heus nog wel eens een slinger geven in mijn cd-speler. Alleen waarschijnlijk wat minder vaak dan Endless Life. Hopelijk word ik over een jaartje of twee wl positief verrast door een nieuw album. Ik kijk er in ieder geval wel naar uit.
Tracklist:
1. The Mountain Of Sins
2. Shores Of Redemption
3. An Old Man's Reflection
4. When Silence Takes Over
5. Weakened Hands
6. As We Sail The Waters Of Oblivion
