Marc wie? Juist ja, Marc Hudson. Deze onbekende knaap deed auditie via YouTube, in eerste instantie voor de gein, maar uiteindelijk bleek hij toch zeer geschikt voor Dragonforce. Zijn stem is veelzijdiger dan die van zijn voorganger, wat al gelijk in opener Holding On te horen is. Na de mooie opening van het nummer schreeuwt hij gelijk zijn longen eruit, om vervolgens gelijk in turbo-mode door te gaan alsof hij altijd al bij Dragonforce gezongen heeft. Fallen World gaat qua muziek nog een verstelling hoger. Dit is echt Dragonforce in het kwadraat. Eigenlijk te belachelijk, maar stiekem best leuk.
Zoals gezegd, Hudson past er goed bij. Dat blijkt helemaal in het aanstekelijke Cry Thunder. Hierin laten de muzikanten horen dat ze echt een heel stuk gegroeid zijn. Het nummer is eindelijk eens samenhangend; zang en muziek passen bij elkaar. In het verleden leek het namelijk wel vaak alsof de zanglijnen totaal los stonden van al het andere. Nu niet meer, evenals op Seasons. Dat nummer staat er trouwens ook op in een akoestische versie, waarmee Herman Li en z'n mannen toch aangeven het ook echt wel langzamer te kunnen. Wees niet ongerust, want de snelheid is nog altijd in diverse nummers aanwezig.
Is The Power Within dan echt zo voortreffelijk? Niet helemaal. Ja, het is een erg lekker album, waarop Dragonforce een stuk gevarieerder en volwassener klinkt dan voorheen. Nieuwe frontman Hudson heeft een gevarierdere stem dan zijn voorganger, maar her en der is toch best goed te horen dat hij een stuk minder ervaring heeft. Bij enkele hoge uithalen klinkt zijn stem heel iel. En mocht het album op vinyl aanschaffen, dan hoef je het album niet om te draaien want de beste nummers staan dan op kant A. De tweede helft van het album wordt al snel meer van hetzelfde, maar dan gewoon net niet zo goed als in de eerste helft.
Tracklist:
1. Holding On
2. Fallen World
3. Cry Thunder
4. Give Me The Night
5. Wings Of Liberty
6. Seasons
7. Heart Of The Storm
8. Die By The Sword
9. Last Man Stands
10. Seasons (acoustic version)