Mijn ongezouten mening: Het is bijna onmogelijk om zo�n genretopper als The Harvest Floor te evenaren, maar� het is Cattle Decapitation wel gelukt! Sterker nog... In alle opzichten is Monolith Of Inhumanity de overtreffende trap van The Harvest Floor. Ondanks dat de initi�le �wow-factor� niet zo overweldigend is als bij de in 2009 verschenen voorganger, bewijst deze vijfde full-length dat Cattle Decapitation nu niet meer is weg te denken uit het rijtje Dying Fetus, Origin, The Faceless en Gorgasm. De lat was ook wel erg hoog gelegd, iets wat je van Karma Bloody Karma niet kon zeggen. Wellicht is dat gegeven wel de reden dat de bruutheid die we op The Harvest Floor te horen kregen als volslagen verrassing kwam.

Alsof The Harvest Floor nog niet bruut genoeg was: In Projectile Ovulation en A Living, Breathing Piece Of Defecating Meat vliegen de bassdrums op Origin-snelheid uit de speakers. De productie is een stuk minder menselijk en dynamisch dan op het voorgaande album, maar daardoor des te bruter. Elk element van de productie heeft een maximum hoeveelheid attack zodat zelfs tijdens de meest gestoorde chaotische riffs alles wel perfect hoorbaar is. De focus lijkt meer te liggen op groove en snelheid en iets minder op melodie. De typische Cattle-mix van Dying Fetus, Cephalic Carnage en epische hymne-riffs wordt iets meer straight forward ten opzichte van de ingewikkelde voorganger, al is de boodschap het enige wat echt recht door zee is aan Monolith Of Inhumanity.

Progressief aandoende breaks en blackmetal-achtige riffs passeren sporadisch (Forced Gender Reassignment, Kingdom Of Tyrants , Your Disposal) de revue en wanneer dit gebeurt staat het kippenvel op mijn testikels. Regelmatig neigt de ziekelijke wurgscream van Travis Ryan behoorlijk naar Nevermore en Gojira omdat hij als een soort grind Axl Rose z�n keel in een passende toonsoort ru�neert. Luister maar eens naar het afwisselende Lifestalker. De plaat lijkt wat moeilijk op gang te komen, maar eenmaal aangekomen bij het laatste kwartier wordt via Your Disposal, met z�n machtige refrein, op een bijzonder atmosferische, Neurosis-achtige manier afsluiter Kingdom Of Tyrants, met z�n hyperdrums en epische middenstuk, ingeluid. Zo wordt en passant ook Regret And The Grave van The Harvest Floor nog even overtroffen!

Conclusie; The Harvest Floor (die je ook absoluut in huis moet hebben) had 50% zevens en 50% negens. Monolith Of Inhumanity heeft zevens (Do Not Resuscitate), achten (Gristle Licker) en negens (zeker vier stuks), maar ook brutere productie. Je kan dus bijna onmogelijk zeggen dat Monolith Of Inhumanity achterblijft bij zijn toonaangevende voorganger, dus tel een tiende punt op bij je score van The Harvest Floor voor de productie en als je de plaat waaraan zeven maal wordt gerefereerd in deze review niet in huis hebt, zul je twee Cattle Decapitations moeten bestellen deze week!

Tracklist:
1. The Carbon Stampede
2. Dead Set On Suicide
3. A Living, Breathing Piece Of Defecating Meat
4. Forced Gender Reassignment
5. Gristle Licker
6. Projectile Ovulation
7. Lifestalker
8. Do Not Resuscitate
9. Your Disposal
10. The Monolith
11. Kingdom Of Tyrants