Met Vinnie Moore is de band wel een andere koers gaan varen. De blues heeft meer ruimte gekregen, en waarschijnlijk zal de leeftijd van Phil Mogg (inmiddels 63 jaar oud) daar ook wel aan bijdragen. De laatste paar albums werden maar lauw ontvangen, en het risico bestaat dat dit met dit album wederom zal gebeuren. Maar wie goed luistert hoort een band in topvorm. De sleet op Phil Moog's stem is weliswaar licht hoorbaar maar verdikke, al moet het uit zijn tenen komen (zoals live al goed merkbaar is), hij krijgt precies uit zijn strot wat hij bedoelt. Vinnie Moore is op dit album iets minder prominent aanwezig maar blinkt wel degelijk uit. Helaas ontbeert het album een echte uitschieter die ook maar enigszins doet denken aan vervlogen tijden en dat zal vele fans teleurstellen.
Puur muzikaal gezien, zonder te veel te letten op stijl en power, staat dit album echter als een huis, en de productie van Tommy Newton (o.a. Gamma Ray, Helloween, Elegy), die in Duitsland de productie verzorgde, is dan ook uitstekend te noemen. De baspartijen op dit album (bij afwezigheid van Pete Way die even meer op zijn gezondheid moet letten) zijn ingespeeld door Lars Lehman, een zeer ervaren studiomuzikant annex sessiebassist. Oudgediende Andy Parker zit nog steeds achter de drumkit en doet zijn werk naar behoren, evenals Paul Raymond die met name de weinig hoorbare aanwezige toetsen beroert.
Wie een oerdegelijk rockalbum verwacht wordt op zijn/haar wenken bediend en koopt de digipack-versie met twee bonustracks (Other Man's Wives en Bag O'Blues), maar voor de ouderwetse power moet men toch teruggrijpen op het oude materiaal. Of wachten op weer een renie met meneer Schenker, die tegenwoordig weer op normale voet staan met meneer Mogg..
Tracklist:
1. Fight Night
2. Wonderland
3. Mojo Town
4. Angel Station
5. Year of the Gun
6. The Last Stone Rider
7. Steal Yourself
8. Burn Your House Down
9. The Fear
10. Waving Good Bye
