De muziek van Nothnegal is echter stukken minder exotisch dan de locatie doet vermoeden. Verwacht hier geen Orphaned Land- of Melechesh-achtige tierelantijntjes; de band richt zich vooral op toegankelijke, ietwat futuristische death metal. Daarmee roept Nothnegal met name associaties op met bands als Zonaria, Crionics en Mors Principium Est. Het moge duidelijk zijn dat deze band niet de meest originele muziek maakt. De vraag is: is dat erg?
Het antwoord is: ja en nee. Wat Nothnegal op Decadence ten gehore brengt, is enerzijds niet origineel genoeg om veel potten te breken, zeker niet in een genre dat het metallandschap de laatste jaren heeft overspoeld. Anderzijds is het materiaal op Decadence ook absoluut niet slecht en zal de onverzadigbare liefhebber van melodieuze death metal er zeker iets van zijn gading op vinden. Nummers als Salvation, het strakke Armageddon en het sfeervolle, futuristische R.A.D.A.R. klinken behoorlijk catchy en nodigen zeker uit tot meerdere luisterbeurten. Daarentegen is de droge, monotone grunt van zanger Fufu niet echt indrukwekkend en pakken de iele keyboards (nota bene verzorgd door Marco Sneck, de inmiddels ex-toetsenist van Kalmah) niet overal even goed uit.
Voor een debuutalbum is Decadence dan ook best aardig en aangezien ik met deze stijl goed uit de voeten kan, vergeef ik de band het gebrek aan originaliteit. Maar meer dan een aardig album voor de genreliefhebbers is Decadence niet geworden. Laat die zonovergoten stranden dus maar even voor wat ze zijn: de komende tijd is het verstandiger om het donkere oefenhok in te gaan en aan spetterende composities te sleutelen. Wellicht volgt met een volgende album dan wl die felbegeerde internationale doorbraak.
Tracklist:
1. Salvation
2. Claymore
3. Janus
4. Decadence
5. Armageddon
6. R.A.D.A.R
7. Sins Of Our Creations
8. Singularity
.jpeg){kind=small}
