Realm, Toxik, Watchtower. Het zijn namen uit een lang vervlogen tijdperk, als we de halfslachtige herstart van Toxik en de twijfelachtige reünie van Watchtower even niet meetellen. Bands die eigenhandig bewezen dat thrash metal zeker niet alleen voor de beuk- en funfactor bestond. Door de toevoeging van progressieve elementen en ongekend technische capriolen, ontstond er zelfs bijna een nieuwe muziekstijl. Een stijl die overigens niet veel navolging heeft gekregen. Het technogenre kreeg er simpelweg de tijd niet voor, omdat grunge de wereld veroverde.

Gelukkig is er nog een groot aantal platen uit die tijd, maar tegenwoordig gaat slechts een handjevol nieuwe bands (Vektor en Immaculate bijvoorbeeld) met die stijl aan de haal. Suiciety is echter een oudje uit 1990. De tweede plaat van Realm, de groep die al overtuigend debuteerde met het briljante Endless War, een schitterende mix van snelle thrash metal, speed metal en progressieve stukken. Op Suiciety doet Realm eigenlijk niet veel anders, al is de muziek wel een stuk technischer, doordachter en meer uitgesponnen. Het is een doldwaze achtbaanrit vol halsbrekende gitaarerupties, ingewikkelde passages en de feilloze hoge zang van Mark Antoni.

Deze tweede schijf heeft wel veel meer tijd nodig om zich in je hersenpan te nestelen. Enigszins vergelijkbaar met Think This van Toxik en Control And Resistance van Watchtower, maar soms nog hysterischer en spannender. Daar komt helaas ook nog een storend element bij kijken en dat is de nogal dunne productie. Op zich klinkt de muziek lekker geschift en bij vlagen futuristisch, maar het gitaarwerk is teveel op de achtergrond komen te staan. Dat is jammer, want daar valt het meeste te genieten. Paul Laganowski en Takis Kinis behoorden mijns inziens tot de beste gitaartandems in het thrashgenre en nu moet je toch wat moeite doen om al die trucs en technische riffs goed te kunnen horen.

Luister je daar doorheen, dan openbaart zich een waar luisteravontuur. Cain Rose Up (Scream Bloody Murder) opent na een korte introductie al direct fenomenaal met vreemde maatsoorten, stuiterende riffs en onnavolgbare drums. Mark Antoni zingt bovendien fantastisch, zowel in de lagere als hogere regionen. Alle ingrediënten leiden tot briljante composities die bijna geen door enkele band geëvenaard zijn. Zo is er Final Solution met weergaloze opbouw, geweldige zanglijnen en een prachtige climax. Of het jagende Knee Deep In Blood met misschien wel de beste riffs van het album. Het mooiste nummer heeft Realm echter voor het laatst bewaard en dat is het enigmatische titelnummer. Negen minuten lang, een ware epische krachtpatser vol progressieve wendingen en gestoei met ritmiek en complex gitaarwerk. De solo's zijn van ongekend hoog niveau en gieren af en toe heerlijk de bocht uit.

Ik zei het al, Suiciety is een heus luisteravontuur. Zelfs na tientallen luisterbeurten geeft de plaat nog nieuwe geheimen prijs, waarbij vooral de technische riffs en sprankelende melodieën steeds krachtiger opvallen. Het blijft jammer dat het album niet de productie kreeg die het verdiende, maar ondanks de sound overtuigt Realm dubbeldik. Ik ben er nooit uitgekomen of deze plaat nu beter of minder is dan het debuut, maar door de beter uitgewerkte structuren is het werkstuk in ieder geval wat consistenter. Het album mag dan voer zijn voor de fijnproevers, ook nu nog, maar Suiciety was zijn tijd ver vooruit. Tijdloze plaat.

Tracklist:
1. Cain Rose Up (Scream Bloody Murder)
2. Fragile Earth
3. Energetic Discontent
4. Gateway
5. Final Solution
6. The Brainchild
7. LaFlamme's Theory
8. Dick
9. Knee Deep In Blood
10. Suiciety