Meshuggah mag toch wel als de godfather van twee volledig nieuwe stromingen binnen de metal gezien worden. Er zijn niet veel bands die het tot maar liefst twee genres geschopt hebben en daarmee is Meshuggah al ettelijke jaren een belangrijke maatstaf (haha). In het ruim twintigjarige bestaan hebben ze namelijk de fundamenten van math metal gelegd en met zo ongeveer elke nieuwe release werden de grenzen van dit genre geherdefinieerd.

Toch opereerden ze niet alleen binnen dit hokje want ook van een potje death, thrash en industrial zijn de heren niet vies. In combinatie met hun brute, compacte benadering van polymritmiek culmineerde dit uiteindelijk in de laatsteling ObZen en dit was de aanzet voor menig band om djent te gaan maken. Een genre dat momenteel explodeert en gigantische vormen aanneemt. Is Meshuggah met een legio klonen en wannabe's nog wel relevant?

De vraag stellen, is 'm beantwoorden. Maar natuurlijk is Meshuggah nog relevant! Koloss is wederom een meesterlijk album van deze leipe ritmefreaks uit Ume�, Zweden. Het album is echter een stuk doeltreffender en bruter dan zijn voorganger. Er worden overduidelijk geen concessies gedaan aan de toch wel erg 'radiofriendly' benadering van metal, die djent zo karakteriseert. En waarom zou Meshuggah dat ook doen. Dat hebben de mannen helemaal niet nodig! Strakke, hard groovende metaltracks met een hoog headbanggehalte; dat is waar ze mee op de proppen komt.

Hoewel Meshuggahtracks nooit ellenlange nummers zijn geweest, geeft het feit dat de tracks op Koloss allemaal zo rond de vijf minuten klokken wel aan dat ook dit album erg compact is. Het groovet een stuk meer dan zijn voorganger en de complexiteit ligt minder aan de oppervlakte. Althans, als je tracks als Marrow en het bewust gelekte Break Those Bones Whose Sinews Gave It motion (een citaat van Albert Schweitzer) even buiten beschouwing laat. De heren nemen op ObZen-achtige wijze met name op deze twee tracks flink gas terug om ruimte te bieden aan een complexiteit die zijn weerga niet kent. Probeert u dat maar eens mee te tikken op uw bureautje.

Gelukkig ligt niet alles in dat lage, diep groovende tempo. Het andere uiterste wordt bereikt in The Hurt That Finds You First dat opvallende gelijkenissen vertoont met de openingstrack War van het compilatie-album Rare Traxx (voor wie deze nog niet in zijn verzameling heeft, is dit een echte aanrader). Zowel qua tempo als ritme heeft het eenzelfde 'feel', maar dan beter geproduceerd, bruter en in zijn algemeenheid gewoon meer Meshuggah.

Qua productie is er sowieso wederom een hoogtepunt bereikt in de nalatenschap van deze mathematische metallers: het staat als een huis en klinkt als een klok. Een Zwitsers uurwerk is er niets bij. Elk instrument is perfect te onderscheiden en een ritmische analyse van alle halsbrekende toeren wordt daarmee vergemakkelijkt. Uiteraard staat Meshuggah bij een eerste luisterpoging garant voor een grandioos falen van een dergelijke analyse. Maar Meshuggah zou Meshuggah niet zijn als het geen hoofdbrekens en gefronste wenkbrauwen teweeg zou brengen.

Samengevat in vaktermen:

Meshuggah = relevant
Koloss = gaaf.
Meshuggah = gaaf.
Koloss = relevant
Koloss = Meshuggah�

Laat uw wiskunde u in de steek? Hier nog een makkie: Meshuggah = Meshuggah.

Tracklist:
1. I Am Colossus
2. The Demon's Name Is Surveillance
3. Do Not Look Down
4. Behind the Sun
5. The Hurt That Finds You First
6. Marrow
7. Break Those Bones Whose Sinews Gave It Motion
8. Swarm
9. Demiurge
10. The Last Vigil