Na een aantal luisterbeurten valt inderdaad op dat Helvetios een heel behoorlijke plaat is geworden, maar tegelijkertijd weet Eluveitie niet al mijn twijfels weg te nemen. Na het gewichtig ingezette intro – dat moeizaam balanceert tussen grandeur en kitscherige hoogdravendheid, maar uiteindelijk toch sterk naar het laatste neigt – krijgt de luisteraar liefst vijftien nummers (en een even gewichtig outro) voorgeschoteld. Daarvan komen met name de vrolijk klinkende, zwierige nummers als Luxtos, Santonian Shores, The Uprising en The Siege erg lekker uit de boxen schallen. De fraai opgebouwde semiballad A Rose For Epona mag er echter ook wezen.
Toch is Helvetios met een speelduur van een uur iets te veel van het goede. Bij vlagen zakt het niveau van de plaat zelfs behoorlijk, vooral bij het zeurderig gezongen Scorched Earth en het tegen het valse aanhangende Alesia. Wie bovendien de overdaad aan frivole fluitjes en flamboyant feestgedreun wegdenkt, houdt nummers over die eigenlijk behoorlijk weinig om het lijf hebben en volgens een simpel stramien zijn opgebouwd. Dat is op zich niet zo erg, maar daardoor gebeurt er te weinig om de boel een uur lang interessant te houden.
Al met al is Helvetios best een vermakelijk album, maar bij de houdbaarheidsdatum vallen wel wat kanttekeningen te plaatsen. Het is vanuit dat oogpunt toch opmerkelijk dat deze band de komende editie van Paganfest mag afsluiten, terwijl de meest interessante band het moet doen met een half uurtje als opener. Het zal er wel mee te maken hebben dat Eluveitie makkelijker in het gehoor ligt en daardoor een breder publiek weet aan te spreken. Hoewel Helvetios over de gehele linie aardig klinkt, blijf ik erbij dat Eluveitie de kwaliteit mist om aansluiting bij de top te vinden.
Tracklist:
1. Prologue
2. Helvetios
3. Luxtos
4. Home
5. Santonian Shores
6. Scorched Earth
7. Meet The Enemy
8. Neverland
9. A Rose For Epona
10. Havoc
11. The Uprising
12. Hope
13. The Siege
14. Alesia
15. Tullianum
16. Uxellodunon
17. Epilogue
