The Scarlet Claw doet niet aan subtiel. Vier tracks van in totaal iets meer dan zeventien minuten sieren Black Orchard en vernietigen alles wat lief, schattig en poepig is, zonder een greintje mededogen. Beluistert u deze ep, dan valt u een ruim kwartier doodmetalige, niets ontziende ramherrie ten deel. Uiteraard hier en daar voorzien van een modern metalcoretintje, want dat schijnt verplicht te zijn tegenwoordig, maar gelukkig is dat beperkt tot een minimum.
Wat dat betreft beweren de heren zelf dat ze door The Black Dahlia Murder en Job For A Cowboy benvloed zijn. Dat mag dan zo zijn, maar daar is op de plaat niet al te veel van terug te horen. En dat is maar goed ook, er bestaan al genoeg klonen. The Scarlet Claw is wat minder gepolijst en melodieus en is ook op zijn best wanneer de remmen volledig los worden gelaten. Een en ander overigens zonder te vervallen in een wedstrijdje wie het hardst kan spelen.
Waar veel bands in dit hoekje namelijk vergeten te variren, beperkt dit clubje Twentenaren de ramsnelle rechttoe rechtaan 'wij zijn boos'-riffjes ook tot een minimum. Niet dat ze nou allerlei jazzhooks en andere rare fratsen uit de kast hebben getrokken, maar er valt van alles te beleven aan deze plaat.
Black Orchard is in ieder geval een van de weinige recente deathmetalreleases met potentie, en dat van eigen bodem. Deze schijf moet ze toch een paar mooie voorprogramma's op kunnen leveren. En dat komt goed uit, want ik wil dit wel eens live zien.
Tracklist:
1. Black Orchard
2. Epidemic
3. The Killing Fields
4. March Of The Worthless