Het risico bestaat natuurlijk dat ik met deze uitspraak als een enorme oude lul klink, maar de tijd lijkt toch wel steeds sneller te gaan. Het lijkt niet meer dan een jaar of vijf geleden dat een van de meest besproken line-up wisselingen in de progrock plaats vond: het vertrek van Neal Morse uit de zeer succesvolle groepen Spock�s Beard en Transatlantic. Toch is het dit jaar op de kop af tien jaar geleden dat Spock�s Beard zijn laatste wapenfeit met Morse in de gelederen uitbracht. Het imposante epos Snow stamt namelijk alweer uit 2002.

Snow is een album waarbij Spock�s Beard al duidelijk op een tweesprong staat. Niet alleen in figuurlijke zin � mooi gesymboliseerd door de sfeervolle hoes � maar ook in muzikaal opzicht. De langspeler (letterlijk, aangezien het materiaal zich over twee goed gevulde schijven uitstrekt) klinkt namelijk behoorlijk anders dan het in 2000 verschenen V, dat het vooral van lange en complexe progkolossen moest hebben. Bij Snow staat �het nummer� meer centraal, hoewel als onderdeel van een groter conceptueel kader over een albino die over genezende krachten beschikt. Het is dan ook het meest ambitieuze album dat Spock�s Beard heeft gemaakt, bestaande uit maarliefst 26 nummers, waarin bovendien een aantal muzikale hoofdthema�s voortdurend terugkeert.

Met name de eerste cd van Snow is ijzersterk. Nummers als het weemoedige Stranger In A Strange Land, het energieke Long Time Suffering (h��rlijke meerstemmige zang) en het freaky Welcome To NYC en Devil�s Got My Throat behoren tot het beste materiaal dat de band ooit heeft geproduceerd. De warme, gevoelige stem van Morse draagt alleen maar bij aan de kracht en emotie die van Snow afspatten. Zijn stem komt nog beter tot zijn recht in schitterende ballads als Love Beyond Words, het met prachtige gospelzang aangevulde Open Wide The Flood Gates en het kippenvelnummer Wind In My Back (waarin Morse zich als tekstschrijver nogmaals bewijst).

Het tweede schijfje weet dit geniale niveau niet helemaal vast te houden, maar bevat genoeg fraaie staaltjes prog om niet als overbodig aangemerkt te worden. De nadruk ligt hier iets meer op instrumentaal vuurwerk en in Second Overture en Ladies And Gentlemen, Mister Ryo Okumoto On The Keyboards leven de bandleden zich volledig uit. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor gevoelige nummers als Reflection en Carie. Naarmate Snow richting het einde loopt, volgt echter een paar ietwat mindere momenten (zoals het redelijk onopvallende Looking For Answers) en herhaalt de band sommige passages ook iets te veel. Het sluitstuk Made Alive Again / Wind At My Back, een �grande finale� in de ware zin van het woord, mag er daarentegen wel absoluut wezen.

Met een totale lengte van twee uur zijn de sporadische minder sterke fragmenten echter absoluut overkomelijk. Snow laat vooral Spock�s Beard in optima forma horen � en dat is toch echt m�t Morse. Dit niveau heeft De Baard namelijk pas weer met X weten te evenaren. Een album dat nog steeds als mijlpaal geldt.

Tracklist:
1. Made Alive / Overture
2. Stranger In A Strange Land
3. Long Time Suffering
4. Welcome To NYC
5. Love Beyond Words
6. The 39th Street Blues (I'm Sick)
7. Devil's Got My Throat
8. Open Wide The Flood Gates
9. Open The Gates (Part Two)
10. Solitary Soul
11. Wind At My Back
12. Second Overture
13. 4th Of July
14. I'm The Guy
15. Reflection
16. Carie
17. Looking For Answers
18. Freak Boy
19. All Is Vanity
20. I'm Dying
21. Freak Boy (Part Two)
22. Devil's Got My Throat (Revisited)
23. Snow's Night Out
24. Ladies And Gentlemen, Mister Ryo Okumoto On The Keyboards
25. I Will Go
26. Made Alive Again / Wind At My Back