Het was een tijd waarin de thrashscene nog weelderig bloeide. Forbidden leverde zijn formidabele debuutschijf af, Atrophy timmerde flink aan de weg en oudgedienden als Exodus en Metallica consolideerden hun status met ijzersterke albums. Tevens was het een tijd waarin thrash een opmerkelijke verandering doormaakte. Eenvoud en effectiviteit werden ingeruild voor technische composities en progressieve invloeden waren niet van de lucht. Defiance valt evenals Forbidden in die categorie. Technischer dan baaigenoten als Testament en Vio-Lence, maar toch met een oor voor sterke melodien en goed uitgewerkte riffs.
Over goede riffs gesproken, Product Of Society staat er vol mee. Strakke gitaarpartijen vol onverwachte wendingen, abnormale timing en verfrissende ritmiek. Hoewel de productie aan de dunne kant is, wist beginneling Jeff Waters (Annihilator) het gitaarwerk al wel van de juiste droogheid en crunch te voorzien. Het maakt songs als Death Machine, het titelnummer en Forgotten tot lekker stevige werkjes die overtuigend in elkaar steken. Natuurlijk dankzij het goede gitaarwerk van tandem Jim Adams en de in 2006 overleden Doug Harrington, maar ook vanwege de prima ritmesectie die zowel technisch als functioneel uithaalt.
De enige zwakte van de plaat wordt veroorzaakt door zanger Ken Elkington. Met zijn weinig dynamische stem en dreunende manier van zingen houdt hij weliswaar de aandacht vast, maar opvallen doet hij bijna nergens. Enig bereik en melodie zijn hem vreemd, al doen de korte uithalen in het sterke Lock Jaw wel even de oren spitsen. Vocaal doet hij sterk denken aan Brian Zimmerman van Atrophy, al wist die iets afwisselender met zijn beperkingen om te gaan. Elkington doet echter wel zijn best en klinkt een stuk minder geforceerd dan zijn matige opvolger.
Product Of Society mag dan een plaat uit lang vervlogen tijden zijn, het is wel een album dat ook vandaag de dag nog relevant klinkt. Niet zozeer qua productie, maar vooral qua riffstructuren. Tegenwoordig stemmen gitaristen de gitaar maar zo laag mogelijk en probeert men zich te verschuilen achter een dichtgeplamuurde productie, maar dat is hier niet het geval. Juist door de cleane sound is elke plectrumaanslag perfect te horen. Het is bovendien strak en bijzonder smaakvol gearrangeerd. Defiance was misschien nooit de origineelste band, maar door de sterke songwriting en het muzikale vakmanschap toch zeker een interessante groep. Dat de band dit niveau nooit meer echt gehaald heeft (met uitzondering van een paar songs op Beyond Recognition), is door de aangekondigde split alleen maar zonde te noemen.
Tracklist:
1. The Fault
2. Death Machine
3. Product Of Society
4. Forgotten
5. Lock Jaw
6. Insomnia
7. Deadly Intentions
8. Aftermath
9. Tribulation
10. Hypothermia
