Hoewel de folkmetalhype van enkele jaren geleden alweer enigszins op zijn retour lijkt te zijn, zijn er altijd bands geweest die met kop en schouders boven de grijze massa uitstaken. Moonsorrow is daar een mooi voorbeeld van. Sinds het in 2001 verschenen debuutalbum Suden Uni maken deze Finnen indruk met uitgerekte, zeer sfeervolle folkmetalnummers, die bovendien veelal een aangenaam duister sfeertje hebben. Met het eerder dit jaar verschenen Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa heeft de band bovendien een sterk wapenfeit in handen om de concertpodia in Nederland en omstreken te betreden.

Een van de meest positief ontvangen albums van Moonsorrow is echter het uit 2003 stammende Kivenkantaja, het album waarmee men het ietwat frivole geluid van het debuutalbum Suden Uni enigszins achter zich liet en zich meer op de duistere epossen richtte waarmee Moonsorrow zich later definitief wist te onderscheiden. Zo is opener Raunioilla een haast meditatief, zeer sfeervol opgebouwd epos, waarvan de epische, harmonieuze melodielijnen bij vlagen wat aan Falkenbach doen denken. Een nummer als Jumalten Kaupunki/Tuhatvuotinen Perint� klinkt dan wel wat meer opzwepend en triomfantelijk, zonder overigens in de overdreven tierelantijntjes van veel genregenoten te vervallen.

Het grote winstpunt van Moonsorrow ten opzichte van veel andere bands in dit genre is het compositorische vernuft waarmee de band opereert. De nummers op Kivenkantaja zijn wars van simplistische structuren, maar klinken door de fraaie en aanstekelijke melodielijnen toch heel natuurlijk. Vooral bij een nummer als Unohduksen Lapsi komt dat uitstekend naar voren. Het enige minpuntje is dat de cleane zang af en toe ietwat pover klinkt. Gelukkig is dat echter een kleine kanttekening bij een meeslepend, sfeervol en knap in elkaar zittend album.

Tracklist:
1. Raunioilla
2. Unohduksen Lapsi
3. Jumalten Kaupunki/Tuhatvuotinen Perint�
4. Kivenkantaja
5. Tuulen Tyt�r/Soturin Tie
6. Matkan Lopussa