Ex Oblivion begint erg lekker. Het korte, maar bombastische intro Ex Libris Oblivionis doet vermoeden dat een fraai georkestreerde Apocalyps la Behemoth en Keep Of Kalessin over ons zal uitbarsten. Serment De La Corde laat echter razende, symfonische black metal horen die minder bombastisch is dan bovengenoemde namen, maar die qua intensiteit grote raakvlakken met een band als Anorexia Nervosa vertoont. Door de Franstalige teksten word ik ook wel herinnerd aan Crystalium, maar dan minder militant klinkend.
Ook Martyrs en A LEst DEden klinken verrassend sterk. Het is weliswaar niet bijster origineel, maar Malevolentia beschikt duidelijk over een stel capabele muzikanten die goed weten waar ze heen willen. Bovendien klinkt Ex Oblivion net als Anorexia Nervosa veel krachtiger dan veel andere symfonische blackmetalbands, die vaak erg veilig en mat klinken. Naarmate het album verder vordert, vervalt Malevolentia echter wel steeds verder in de clichs van het genre, inclusief het obligate en plaatsvervangende schaamte opwekkende, pseudo-erotische gekreun in La Nonnet Et LIncube. Misschien dat een enkele puber dat in 1995 nog wel spannend vond, maar het werkt nu toch vooral op de lachspieren. Bovendien wordt op La Geste Du Corbeau wel erg nadrukkelijk gespiekt bij de soundtrack van Hellraiser.
Ex Oblivion is dan ook een album dat gemengde gevoelens achterlaat. Sommige nummers laten goed horen wat de band in zijn mars heeft, maar op andere momenten krijgen genreclichs de overhand. Tegelijkertijd zijn er zeker in het symfonische blackmetalgenre meer dan genoeg slechtere bands te vinden. Genreliefhebbers kunnen dus best eens een luisterbeurtje wagen. Grote kans dat zij wel iets van hun gading vinden op dit album.
Tracklist:
1. Ex Libris Oblivionis
2. Serment De La Corde
3. Martyrs
4. A LEst DEden
5. Dies Irae
6. Dagon
7. Nyarlathotep
8. Ex Oblivion
9. La Nonnet Et LIncube
10. La Geste Du Corbeau
.jpeg){kind=small}
